Het is vooral rond Sinterklaas- en kersttijd dat ik in de HEMA kom. Ieder jaar neem ik me dan voor vaker naar de HEMA te gaan. Niet te lang, en ook niet om een chocoladeletter of banketstaaf te kopen, maar gewoon om even te ruiken. Het liefst zou ik dat doen met mijn ogen dicht, terwijl er een vrouwenstem door de zaak galmt die meldt dat Jannie zich bij kassa zeven moet melden.
In de HEMA ruikt het heel anders dan in bijvoorbeeld een V&D. Die willen met hun geur een zekere klasse uitstralen. De V&D verkoopt niet voor niets allemaal hele ingewikkelde Italiaanse broodjes in haar restaurant met een Franse naam. Je ruikt die moeilijkdoenerij van ze al wanneer je bij het binnentreden richting de roltrappen loopt om te kijken op welke etage het product dat jij zoekt zich bevindt – ja, dat bord hebben ze bij de V&D naast de roltrap gehangen, zodat jij als onschuldige, maar onwetende V&D-klant niet anders kunt dan klanten die al wel weten waar ze moeten zijn in de weg te staan.
Het lijkt wel alsof de V&D zich met haar geur wil distantiëren van het begrip ‘warenhuis’. Dan de HEMA. Die omarmt de formule juist met haar geur. De HEMA ruikt naar onderbroeken, sokken en puntenslijpers. Maar ook naar rompertjes. En naar rookworst natuurlijk. Dat is het geheime ingrediënt van de Hemageur. De hele zaak is doordrenkt met de typische geur van zo’n vette Hemaworst. De rookworst zit in het DNA van de HEMA.
Koop maar eens een onderbroek bij de HEMA, draag die een week, en snuif vervolgens de geur op. Zelfs dan ruik je, heel ver weg, nog ergens de HEMA. Dat komt door rookworst, en zul je met ingewikkelde Italiaanse broodjes nooit bereiken.
Volg ons op Facebook en vind ons leuk op Twitter. Of andersom. Kijk maar.