Dit stuk gaat over het stadion van FC Zwolle, maar eerst schrijf ik over iets anders: een paar jaar geleden was ik met mijn toenmalige voetbalteam op teamweekend in Bremerhaven. We bezochten er onder andere een wedstrijd van de plaatselijke OSC. De Olympischer Sport Club. Gezien het bedenkelijke niveau waarnaar de club was afgegleden – een niveau dat we in Nederland zouden omschrijven met ‘de vierde klasse onderbond’ – had men de Olympische gedachte inderdaad hoog in het vaandel staan.
De dag dat wij een wedstrijd van de OSC bezochten, maakte daarop geen uitzondering. Meedoen leek belangrijker dan winnen en OSC Bremerhaven verloor met 5-0. Ik weet niet meer van wie, want ook de tegenstander was niet meer dan een verzameling Duitse rauwdouwers met snor, die de bal het liefst zo hard en hoog mogelijk naar voren schopten.
Toch was het een memorabele middag. De wedstrijd vond namelijk plaats in het Nordseestadion. Een stadion met sintelbaan, krakkemikkige stoeltjes en een enorm scorebord waar de verf van afbladderde. Het Nordseestadion biedt plaats aan 10.000 mensen. De middag dat wij het aandeden waren er 29 betalende bezoekers aanwezig, waarvan er 17 op teamweekend waren.
Na de wedstrijd werd er onder luid boegeroep driftig met 17 door mosterd besmeurde witte servetjes richting de trainer van OSC Bremerhaven gezwaaid. Hij bleef gedurende het gezwaai met z’n hoofd in z’n handen op het naast de dug-out opgestelde plastic stoeltje zitten. Hij had weer verloren, en dan waren er ook nog eens van die blöde Holländer, met hun servetjes! Na een tijdje liep hij moedeloos de catacomben in en schreeuwde ons nog wat toe. We verstonden hem niet, maar moesten toch lachen.
Wat heeft dit alles nu te maken met het stadion van FC Zwolle? Nou, dat is heel simpel. Ik ben er nooit geweest, maar alleen een bezoekje aan dat stadion zou uit kunnen groeien tot een gekkere ervaring dan hetgeen ik in het Nordseestadion meemaakte.
Op tv zie ik soms beelden van het stadion. Of, beter gezegd, van vier muren met een kunstgrasveld ertussenin. Hoog boven die muren moeten zich nog ergens tribunes bevinden. Anders is het geen stadion. Veel clubs hebben eerst muur en dan pas stadion, maar bij Zwolle maken ze het wel heel bont. Wanneer assistent-trainer Jaap Stam er een penalty zou nemen, dan krijgt hij hem niet eens het stadion uit. Zo hoog zijn die muren. Je had er jarenlang een grote Europese hoofdstad – laat ik Berlijn noemen – in tweeën mee kunnen delen.
Alleen daar, bovenop zo’n hoge muur, zou het kijken naar voetbal misschien gekker voelen dan in een zo goed als leeg stadion waar een groepje jolige Nederlanders het leven van een Duitse trainer zuur probeert te maken. Ik denk echter niet dat ik er ooit achter zal komen. Duitse trainers pesten in een leeg stadion is gek, maar leuk. Het stadion van FC Zwolle is alleen maar gek.
Volg ons op Facebook en vind ons leuk op Twitter. Of andersom. Kijk maar.