Toen ik afgelopen zaterdag ergens op een grasveldje voor een kerk, op een grote badhanddoek, de alcohol van de avond ervoor eruit lag te zweten, moest ik onwillekeurig terugdenken aan de tijd dat ik nog geen bier dronk, maar wel regelmatig in een subtropisch zwemparadijs kwam. Ik kwam daar regelmatig omdat ik minstens tien vriendjes had.
Eens per jaar gaven zij ter ere van hun verjaardag een kinderfeestje. Bij kinderfeestjes ging je bowlen, naar de bioscoop of een overijverige moeder zette een speurtocht uit. In alle andere gevallen werd je na afloop thuisgebracht van een dagje subtropisch zwemmen. In een paradijs.
De term paradijs is helemaal niet overdreven. Was er in de Hof van Eden een golfslagbad geweest, dan had Eva nooit met haar tengels aan die appel gezeten, dat weet ik zeker. Aan een golfslagbad klopt alles voor een jongetje van negen. Van de sirene die aangeeft wanneer de golven beginnen, tot het meisje waar je een hekel aan hebt, dat je ongemerkt kopje onder kunt drukken in de woeste golven. De pis in het bad neem je voor lief. Sterker nog, je doet er enthousiast aan mee.
Wordt het water weer rustig, dan zoek je je heil in de stroomversnelling. Niet met de stroom mee natuurlijk, maar er tegenin. Dat is stoer. Moe maar voldaan neem je nog plaats in een bubbelbad met dennengeur. Daarna eet je met je ouwe-oma-vingers patat – uiteraard onder een neppalmboom – en is het alweer tijd om naar huis gebracht te worden. Wachten tot er weer een ander vriendje jarig is. Hopelijk heeft-ie geen overijverige moeder.
Volg ons op Facebook en vind ons leuk op Twitter. Of andersom. Kijk maar.