Recensenten doen maar wat. Ze blinken uit in het schrijven van nietszeggende stukjes met veel bijvoeglijke naamwoorden en vergezochte associaties waarmee ze de lezer hun mening door de strot willen duwen. Daarom zullen we op onuitstaanbaar.nl van tijd tot tijd een recensie gaan recenseren.
Ik denk dat de – helaas bij velen nog onbekende – band Wilco gisteren de beste cd van het jaar heeft uitgebracht. Het is een cd met mooie muziek erop. The Whole Love heet-ie. Vooral het eerste liedje is spannend en leuk. Experimenteel ook. Dat zorgt er wel vaker voor dat iets spannend en leuk en is.
Zo zou mijn recensie over de nieuwste CD van Wilco ongeveer luiden. In geen enkele zin leest u iets terug over een gitarist die zijn prooi als een roofdier besluipt en een zanger die even proeft van een complex ritme en dan besluit mee te doen, nerveus en onnavolgbaar. Evenmin kunt u mij er op betrappen dat ik over muziek schrijf alsof het een spannende wielerkoers is. Ik vind het een beetje gek om een liedje als een wielerwedstrijd tussen de verschillende bandleden te beschouwen.
De recensent van 3voor12.nl denkt er duidelijk anders over. Hij schrijft: ‘ Drummer Kotche en bassist John Stirratt laten zich twee minuten voor het eind uit hun krautrock-achtige ritme opjagen, Cline zet de achtervolging in. Een minuut voor het slot raakt hij op volle snelheid, snel, fel en technisch onwaarschijnlijk knap. De finale jump zit er tientallen seconden lang aan te komen, maar Cline wacht er zo lang mee dat je als het eindelijk zover is letterlijk opspringt uit je stoel.’
De recensent, wiens naam niet onder het artikel staat, liegt overigens ook nog. Na het horen van het nummer dat hij beschrijft als zou het de spannende finish van een touretappe zijn, bleef ik gewoon in m’n stoel zitten. Letterlijk. Ik vond het een mooi nummer, maar voor ik uit m’n stoel spring, moet er wel iets anders gebeuren. Dan moet hij bijvoorbeeld in de brand staan. Wederom letterlijk.
Na het vergelijken van de openingstrack met een wielerkoers en allerlei andere zaken die an sich niets met muziek te maken hebben, schrijft de recensent zich nog het snot voor de ogen door bijna alle andere nummers op de cd van Wilco te vergelijken met het werk van een andere band. Ook zo’n naar recensentenkwaaltje.
Wanneer hij de Beatles, Radiohead en Spoon in het grote peloton der bands heeft achtergelaten, harkt de eenzame recensent zich krom gebogen over zijn stuur, met een veel te zwaar verzet, een weg naar het einde van de recensie. Wat hem rest, zijn twee Timofeeffen en acht strafhumberto’s. Toch nog twee Timofeeffen, omdat ik zowel Wilco als de wielersport een warm hart toedraag. De recensent heeft daar niks mee te maken. Die verdient een plekje in de bezemwagen, waarin hij nerveus wacht tot een roofdier hem besluipt. Letterlijk.
Volg ons op Facebook en vind ons leuk op Twitter. Of andersom. Kijk maar.