Dansen in Gdansk

Ergens in 2010 wilden mijn vrienden en ik ons een weekend lang laven aan goedkoop bier. Aldus werden er voor 35 euro per persoon zes tickets naar de Poolse havenstad Gdansk geboekt. Die haven, daar kon je, zo bleek toen we er eenmaal waren, in een piratenrondvaartboot doorheen varen. Maar goed, we kwamen toch vooral om te zuipen. Iets wat overigens op de piratenrondvaartboot ook uitstekend kon. Poolse piraten, wat dacht je anders…

Genoeg over de piratenrondvaartboot, jullie geloven het waarschijnlijk toch niet. Bewijzen kan ik het bestaan van de boot helaas ook niet. We zijn op het schip nog wel met z’n zessen op de foto gezet voor een of ander kanon, maar de piraat die onze e-mailadressen noteerde, heeft nooit meer wat van zich laten horen. Het typt waarschijnlijk lastig met een haak aan één van je armen.

Gelukkig belandden we al veel eerder tijdens ons tripje in een aftandse Poolse kutbus, en daar zijn wel foto’s van (onderstaand bijvoorbeeld). De reden dat we in die LSD-trip op wielen terechtkwamen, was gelegen in de situatie dat ons vliegtuig door hevige mist niet in Gdansk landde, maar in het 300 kilometer verderop gelegen Poznan.

Een situatie ook waardoor we de eerste zeven uur – zo lang, omdat aftandse Poolse kutbussen niet zo hard kunnen, en het begrip ‘ringweg’ nog niet overal is doorgedrongen in Polen – van het tripje geen ruzie hoefden te maken over wat we precies gingen doen: bier drinken in een bus. Door al dat gezuip in de bus kregen we helaas wel ruzie over wie het laatste beetje van de lekkerste zak chips ooit, die we samen met het bier bij een tankstation gekocht hadden, mocht hebben. De chips smaakte naar hachee. En ja, het was echt lekker. Anders ga je er geen ruzie over maken.

Ondertussen hielden de Polen in het jaren ’70 déjà vu op wielen zich koest. Zij waren allang blij dat ze nog in leven waren. Een maand voor ons tripje was de halve Poolse elite omgekomen bij een vliegtuigcrash in het Russische Smolensk. Oorzaak: mist. Toen ons vliegtuig eenmaal voet aan de grond zette in Poznan, leek het dus wel alsof Polen tweede was geworden op een WK voetbal.

De andere aanwezigen in de bus, Duitse vrouwen van middelbare leeftijd, vermaakten zich prima met de zes dronken Nederlandse jongemannen. En ook wij, de zes dronken Nederlandse jongemannen, hadden het chipsdebacle inmiddels achter ons gelaten. Alles was koek en ei in de bus. Slechts het urineren tijdens de rit in de aftandse Poolse kutbus met dito wc, was een domper op de feestvreugde. Al is het natuurlijk best aardig om mee te maken wat een gat in de weg precies met een penis doet wanneer je amechtig een straaltje urine in een stinkend gat probeert te mikken.

Maar ook nieuwsgierigheid kent grenzen, en daarom was niemand er rouwig om dat de bus hortend en stotend Gdansk bereikte. Tijd om ons te laven aan meer goedkoop bier. Dit deden we die avond onder andere in een pizzeria waar een serveerster met grote borsten rondliep, in een bar waar kooigevechten uit werden gezonden en in de hotelkamer, waar het laatste restje busbier soldaat werd gemaakt.  De dag erna gingen we vrolijk door. Onder andere op een terras met ongemakkelijke stoelen, in een kroeg waar ook uitstekende glühwein op de kaart stond, op de eerder gememoreerde piratenboot en in een casino waar we niet in de gaten werden gehouden door een camera, maar door een man met een snor in een badmeestersstoel.

En in een feestzaal op de begane grond van een, voor Poolse begrippen, luxueus hotel aan zee.

Het was daar dat het tripje zijn hoogtepunt kende. Er was iets gaande wat nog mooier was dan door de haven van Gdansk varen in een piratenboot. Zelfs pissen in een over Pools wegdek rijdende oude bus met alle kleuren van de regenboog verbleekte bij hetgeen zich in het hotel afspeelde: een groep vrijgezelle heren en dames op leeftijd was aan het dansen. Ze probeerden elkaar het hof te maken op de tonen van keyboardmuziek, gespeeld door iemand die in Nederland de toevoeging ‘voor al uw feesten en partijen’ achter z’n naam zou dragen.

De bejaarden gingen tekeer als jonge veulens. De rumba, de quickstep, de cha-cha-cha; alles kwam voorbij. Af en toe keerden ze bezweet terug van de dansvloer en ploften neer in een stoel om even bij te komen. En te kijken of er buiten de dansvloer ook een zogenaamde ‘klik’ aanwezig was. Wij zaten aan een tafel in een hoekje van de zaal en sloegen alles nauwlettend gade. Even, toen een vrouw op leeftijd alleen werd gelaten door haar danspartner, fantaseerde ik hoe het zou zijn met haar een dansje te wagen. Ik heb stiekem met haar gdanskt. Ze vond het leuk, dat zag ik meteen.

Volg ons op Facebook en vind ons leuk op Twitter. Of andersom. Kijk maar.