Misschien ben ik de enige die er last van heeft, maar altijd als ik langs water loop, op een brug over een gracht bijvoorbeeld, heb ik heel even de neiging er in te springen. Spichtig kijk ik dan kort naar links of rechts – dat hangt samen met waar het water het meest dichtbij is. Een seconde flitst het door m’n hoofd: wat zou er gebeuren wanneer ik over de reling klim en met een sierlijke duik het ruime sop kies.
Nat. Dat word ik sowieso. En met een beetje pech stoot ik m’n kop tegen een fiets die door een dronken idioot in de gracht is gekieperd. Au en misschien wel dood. Zonder m’n kop te stoten tegen een fiets, zou ik heel onhandig weer uit het water moeten klauteren. Via een woonboot, omdat kades bij grachten vaak heel erg hoog zijn. Wanneer dat eenmaal gelukt is, wacht een kletsnatte gang naar huis. Schone kleren. En dan begint alles weer van voren af aan.
Eigenlijk weet ik het dus wel. Maar toch, elke keer is er een split second die gedachte. Wellicht ingegeven door het idee dat het toch anders zal lopen bij een duik in de gracht. Misschien ontdek ik a la Kapitein Ortega wel een heel nieuw onderwatervolk met gekke toeters op hun hoofd.
Die gedachte kan ik dus nog wel een beetje verklaren, maar waarom ik er recent ook kortstondig aan dacht m’n sleutelbos in het water te gooien… ik weet het niet. Het levert het potentiële onderwatervolk in de gracht geen langlopende tekenfilmserie op, en ik kan m’n huis niet meer in. Het zal de drank wel zijn geweest.
Volg ons op Facebook en vind ons leuk op Twitter. Of andersom. Kijk maar.