Zo langzamerhand begint het er een beetje op te lijken dat het morsen van een beetje koffie door een beurshandelaar genoeg is om miljarden dollars te laten verdampen. Dan heet het de gemorste koffiecrisis. Het is nog even wachten op die crisis. Na de kredietcrisis hebben we nu eerst af te rekenen met de schuldencrisis. De kredietcrisis losten we min of meer op door overal geld in te pompen, en dan is er nu opeens een schuldencrisis. Dat snap ik dus niet. Er is net nog allemaal geld gecreëerd; hoe kunnen er dan nu alweer zoveel schulden zijn?
Dat ik het niet snap is niet zo erg. Veel erger is dat helemaal niemand het meer snapt. Op tv doen wat mannetjes (wereldleiders enzo) tegen beter weten in nog wel hun best het uit te leggen, maar eigenlijk zeggen ze in heel veel woorden: ….? Ze hebben geen idee en iedereen doet maar wat. Dat komt door een monster dat de mensheid zelf heeft geschapen. Dat monster heet De Economie.
Zie het als een groep lemmingen die eerst heel handig met z’n allen een grote steen verplaatsen door hem met vereende krachten boven hun hoofden te tillen. Heel slim bedacht, die samenwerking. Dan bedenken de lemmingen dat het nog veel sneller gaat als elke lemming de steen een zetje geeft, zodat deze gaat rollen. Om controle over de steen te houden wacht iedere lemming tot de steen onder hem vandaan is gerold en spoedt hij zich weer naar voren om dit procedé te herhalen. De lemmingen vormen een keten. Deze manier is iets ingewikkelder, maar het gaat zo veel sneller!
Niets lijkt de lemmingen nog tegen te kunnen houden in het zo snel mogelijk verplaatsen van de steen. Man, wat gaat het allemaal makkelijk! Wat de lemmingen ondertussen niet doorhebben, is dat de steen nu zo snel gaat dat die inmiddels zelf snelheid maakt. Ze denken dat ze nog controle hebben over de steen, maar eigenlijk is het andersom. De steen is de baas geworden over de lemmingen. Langzaam krijgen de lemmingen door wat er aan de hand is, maar krijg zo’n veel te snel rollende steen maar weer eens onder controle. Dat is eigenlijk niet te doen.
En dan is daar opeens de afgrond waar de steen de lemmingen onvermijdelijk op af liet koersen. Zoals het goede lemmingen betaamt, trekken ze zich daar niks van aan, en rennen ze lekker door. Sterker nog, ze veranderen in een ander dier. Een coyote. Wile E. Coyote om precies te zijn, de coyote die altijd stil in de lucht blijft hangen wanneer hij weer eens dacht de Roadrunner te slim af te zijn, maar zelf in een ravijn donderde.
Het mag duidelijk zijn; de mensheid is een groepje lemmingen dat op den duur in een coyote verandert en de economie is een steen die vervolgens transformeert in de Roadrunner. Het positieve daaraan is dat de coyote z’n valpartijen op de één of andere manier altijd overleeft. Hij krijgt de Roadrunner echter nooit te pakken. Dus we blijven nog lekker een paar honderd jaar aanmodderen.
Volg ons op Facebook en vind ons leuk op Twitter. Of andersom. Kijk maar.