Noem mij gerust een fan van het cherrytomaatje. Zoals-ie daar heel schattig met z’n twintig vriendjes in een plastic bakje ligt… ik sta elke keer weer met tranen in m’n ogen bij de groenteafdeling een kwartier naar zo’n bakje te staren. Het komt vooral door dat rechtopstaande groene piefje van de cherrytomaat. Het maakt hem een hele tegendraadse tomaat. Een punktomaat, als het z’n kapsel zou zijn. En ik hou er wel van als een tomaat rebelleert.
Kortom, de veel gestelde vraag ‘Wat is nou eigenlijk jouw favoriete tomaat?’ zal ik onder alle omstandigheden beantwoorden met een luidkeels ‘de cherrytomaat!’. Ook al sta ik in een donker steegje, en staan er zeventig woedende vleestomaten met knuppels en boksbeugels voor m’n neus. Er zit wel één maar vast aan die bijna onvoorwaardelijke liefdesverklaring aan het cherrytomaatje.
Die maar in de liefdesverklaring luidt als volgt: ik hou heel erg van de cherrytomaat, maar mensen moeten hem niet als hele cherrytomaat in een gerecht verwerken. Daar is de cherrytomaat niet voor bedoeld. De cherrytomaat wordt dan een soort kleine rode clusterbom, die een hapje van het gerecht met de hele cherrytomaatjes erin onmiddellijk alleen maar naar een cherrytomaatje laat smaken. En, hoeveel ik ook van ‘em hou, dat is dus niet de bedoeling.
Dus mensen: maak het plastic bakje met de cherrytomaatjes open, verwijder de alleraardigste rechtopstaande groene piefjes, en snijd de cherrytomaatjes vervolgens doormidden! Daarna kunt u ze pas in een gerecht verwerken. De tomaatnazi heeft gesproken.
Volg ons op Facebook en vind ons leuk op Twitter. Of andersom. Kijk maar.