Afgelopen zaterdag stond het Arnhemse Gelredome in het teken van het jaarlijkse fuifje van jong christelijk Nederland: de EO-jongerendag. Een verschrikkelijke bijeenkomst natuurlijk. Ik ben niet iemand die snel dingen plat wil bombarderen, maar zo’n feestje met kijk-ons-eens-blij-zijn-christenjeugd in het gedrocht de Gelredome solliciteert er wel heel erg nadrukkelijk naar.
Bombarderen gaat misschien wat ver; een kraampje met loempia’s van Duitse makelij, daar was ik ook al dik tevreden mee geweest. 30.000 christelijke jongeren die met een iets te blij gezicht al diarrerend naar een speech van Andries Knevel staan te luisteren, ik kan me eigenlijk niks mooiers voorstellen.
Of Andries Knevel ook echt een speech heeft gehouden op de EO-jongerendag 2011 weet ik niet. Het evenement werd gedurende zaterdagmiddag wel integraal uitgezonden op tv, maar aangezien God net een heel fijn hogedrukgebied in de buurt van Nederland had gelegd verkoos ik het grootste deel van de dag in de buitenlucht door te brengen. Tijdens het eten van een boterhammetje zag ik slechts een halfuurtje christelijk jongerengedoe. Het was meer dan genoeg.
Eerst werd minister van onderwijs en CDA-politica Marja van Bijssssjjjterveldt geïnterviewd door een EO-presentator met een net iets te hip kapsel voor iemand die vindt dat homo’s elkaar niet in de reet mogen neuken. Wanneer ze de aanwezigheid van God voor het laatst had ervaren in haar leven, was de vraag. Het antwoord van Marja werd er één in de categorie Zeg dan gewoon echt niks! Nu zei ze ook niks, maar ssssjjjj’te ze toch nog een betoog van een paar minuten met wat loze kreten in de microfoon. God was altijd bij haar en ze had veel steun aan hem, maar iets concreets kon ze nu even niet noemen; dat soort hypocriet gebazel.
Na het interview schakelde de EO weer over naar beelden van het veld en het podium. Daar werd ik geconfronteerd met het ergste wat zo’n EO-jongerendag te bieden heeft. Dat zijn niet eens die duizenden gehersenspoelde jongeren die met een iets te blij gezicht geen bier staan te drinken. Nee, het is waar die jongeren naar stonden te kijken: een christelijke rockband. Iets ergers bestaat er niet, of het moest de liefdesbaby van Andries Knevel en Marja van Bijssssjjjterveldt zijn.
De christelijke rockband die ik op het podium zag staan, had de welluidende naam Kutless. De zanger droeg een leren jas. Hij was zich heel erg bewust van die leren jas. Hij liep over het podium en riep door z’n microfoon dat iedereen hé moest roepen. Iedereen riep hé. De zanger stelde de overige bandleden voor, waarna ieder bandlid met een moeilijk gezicht een solo op zijn instrument speelde.
Kortom, deze christelijke rockband deed een echte rockband na, maar dan op een niveau waar jurystier Bulletje nog geen Whuuuuhuu! Voor over zou hebben gehad in zijn dagen als jurylid bij de Mini Playbackshow. En Bulletje had eigenlijk overal wel een Whuuuuhuu! voor over, zelfs als het kandidaatje tijdens het optreden Henny Huisman in z’n bek spuugde.
Ik ergerde me nog even kapot aan Kutless en zette vervolgens vloekend de tv uit. Naar buiten. Een appel van een boom eten en maar hopen dat ik in de hel terecht zou komen, daar waar geen christelijke rockbands de schijn staan op te houden.