Een mannetje met een brilletje, bretels en borsthaar staat al bijna dertig jaar op een podium te verkondigen dat je je dromen moet waarmaken. Zelf heb ik nog nooit gedroomd over een brilletje, bretels en borsthaar. Zelfs niet over een beetje borsthaar, laat staan een hoeveelheid waarin je bijvoorbeeld een brilletje kwijt zou kunnen raken. Ik droom over hele andere dingen, maar nog nooit dacht ik erover die echt waar te maken.
Maar ja, omdat het mannetje met het brilletje, de bretels en het borsthaar zo aan blijft dringen, stapte ik gisteren uit bed, dacht snel even na over wat ik ook alweer had gedroomd en ging op pad: toch maar eens kijken hoe het is om m’n dromen van die nacht waar te maken. Het zou een rare dag worden, die helemaal niet zo goed afliep.
Het begin was nog prima, ik kon me herinneren hoe ik in een droom een perenijsje had gegeten met Gerard Cox. Aldus liftte ik via Parijs naar Rotterdam met een verpakking perenijsjes in m’n koelrugzak. Bij het huis van Gerard werd ik hartelijk ontvangen door z’n vrouw, die in m’n droom erg op Joke Bruijs had geleken, maar in het echt heel iemand anders was. Een detail waar ik me niet door uit het veld liet slaan; ik heb vrolijk een half uurtje zitten likken met Gerard, die ik op tv en in m’n dromen altijd een lul vond, maar in het echt reuze meeviel.
Hij was bijvoorbeeld zeer geïnteresseerd in wat ik nog meer zou gaan doen vandaag. Ik legde uit dat ik m’n dromen aan het waarmaken was en dat ik na de droom waarin ik met Gerard Cox een perenijsje at, had gedroomd over de situatie dat ik in een bananenpak een clown vermoordde. Vriendelijk als Gerard in het echt was, haalde hij onmiddellijk een bananenpak van zolder, griste een kandelaar van z’n piano en gaf me het adres van Bas van Toor. Ik ging op pad.
Bij het huis van Bas aangekomen, hield ik het kort. Ik trok m’n bananenpak aan, drukte op de bel (maakte het geluid van een lachende Bassie, waardoor ik nog meer zin kreeg een clown te vermoorden) en zei het volgende tegen clown Bassie toen hij halfnaakt de deur opende: ‘Tja Bas, we kunnen hier een uur gaan staan lullen over welke schmink je gebruikt, maar aan het eind van het liedje zal het er toch op neerkomen dat ik je net zo lang met een kandelaar op je kop ga slaan tot je er dood bij neervalt.’ Daarna sloeg ik Bas, zonder af te wachten wat hij op mijn woorden te zeggen had, net zolang (vier keer) met een kandelaar op het hoofd tot hij er dood bij neerviel .
Zittend op het lijk van clown Bassie dacht ik na over wat me nog meer te wachten stond. Typisch, want zo’n soort droom had ik ook gehad. Hé, weer een droom waargemaakt! Op naar de volgende. Iets met koorddansen, herinnerde ik me.
Niet gewoon koorddansen, dan kent u mijn dromen nog niet. Nee, koorddansen terwijl ik op de rug van een zebra met lepra zat. In een droom is dat nog niet zo’n hachelijke onderneming, maar in het echt wel, geloof me. Maar goed, van de man met het brilletje, de bretels en het borsthaar moest ik m’n dromen waarmaken. Dus daar hing ik dan, in de nok van een circustent, met onder me een doodsbange, gehandicapte zebra die zich langzaam naar de andere kant van het touw sleepte. Wonderwel liep ook deze droom in het echt goed af.
Bij de laatste droom die ik waar moest maken, liep het anders. Wat u nog niet weet, is dat ik ook wel eens een nachtmerrie heb. En tja, hoe je het ook wendt of keert, dat zijn toch ook dromen. Waarmaken geblazen dus. In de nachtmerrie die me om 5.29 wakker had doen schrikken, was ik in aanvaring gekomen met een Islamitische zelfmoordkrokodil, met een bomgordel ter grootte van de snor van Kader Abdolah om z’n middel. Boem! En toen schrok ik dus wakker.
Hoe dat in het echt eens te realiseren? Nou, op naar Ome Henk natuurlijk, en bij hem in z’n oor tetteren: ‘Weet je wat ik wil, een opblaaskrokodil!’. Die had hij wel. Samen knutselden we met wat semtex een bom in elkaar, hingen die om het middel van de krokodil en toen ging het van Allahoe Akbar. Vlak voor ik in duizend stukjes uiteenspatte, dacht ik: Ik heb niet alleen m’n dromen waargemaakt, ik heb schijnbaar vandaag ook geleefd alsof het m’n laatste dag was. Het mannetje met het brilletje, de bretels en het borsthaar kan trots op me zijn.
Wij dromen er ook van dat u ons volgt op Twitter!