Het stel dat afgelopen zaterdag werd geportretteerd in het weergaloze TROS-programma Ik Vertrek was er één dat bijgeschreven kon worden in de roemruchte geschiedenis van het programma. Dat had ik al door toen aan het begin van de uitzending een Frans hotel/restaurant van drieënhalve ton werd aangekocht, terwijl er totaal nog geen zicht was op een verkoop van hun eigen Brabantse stulpje. Er gingen vanzelf wel mensen over de schreef voor dat huis, zo sprak Jos geruststellend tegen de camera.
Dat werd genieten. Weer eens van die heerlijke naïevelingen die in scene één al blijk gaven van een schrijnend gebrek aan taalgevoel. Wie zegt dat er mensen over de schreef moeten gaan en daarmee bedoelt dat ze een huis gaan kopen, zullen ook wel niet heel goed Frans kunnen spreken, was een gedachte die bijvoorbeeld door mijn hoofd spookte. Deze gedachte werd op een veel mooiere manier dan ik van tevoren had kunnen bedenken even later bewaarheid.
Jos en zijn vrouw Anja werden door een zestigjarige hippie van een lokaal radiostation geïnterviewd over hun plannen met het hotel/restaurant in het Zuid-Franse dorpje. Het werd het meest genante, maar daardoor mooiste interview aller tijden. De hippie deed eerst nog wel z’n best door heel traag Frans te praten, waardoor hij eigenlijk onmiddellijk een Wim de Bie-typetje werd.
Grappig, maar de hoofdrol was toch voor Jos en Anja. Op elke vraag van de hippie stotterden ze wat Franse woorden, met Brabantse tongval uitgesproken, door de microfoon. Ze hadden geen idee. De Franse hippie had dat op den duur ook niet meer. Wat waren dit voor gekke Hollanders? Hij zei dat ook nog even tegen zijn luisteraars. Einde interview.
Maar goed, Jos en Anja waren natuurlijk niet naar Frankrijk gekomen om interviews te geven. Nee, ze wilden een hotel en een restaurant runnen. Althans Anja had daar wel zin in. Jos eigenlijk niet. Jos wilde liever een beetje de hele dag in het Brabants zeiken op al die kutfransen die maar niet naar z’n restaurant wilden komen. Wat waren dat voor hufters? Ja, ze wilden wel komen, maar dan alleen ’s middags. Voor een lunch.
Nou, daar had Jos natuurlijk weer geen zin in. Hij ging toch niet ’s middags al met potten en pannen in de weer?! Zo had hij dat niet bedacht, thuis in Brabant. Als stond goddomme half Frankrijk voor z’n bistro; de keuken bleef hoe dan ook ’s middags dicht! Het was een principekwestie. Als die Fransen al een lunch van je kunnen eisen, dan is het einde zoek. Dan sta je als trotse Brabander een week later bij wijze van spreken met een alpinopet op en een stokbrood onder je arm het Franse volkslied te zingen. Al die eigenwijze Fransen moesten zich maar aanpassen aan Jos en gewoon ’s avonds een vorkje komen prikken.
Deden ze natuurlijk niet, en daarom stond Jos een maand later alsnog om 12.15 in de keuken. Met frisse tegenzin, dat wel. Kwamen er bijvoorbeeld twee van die aanstellers om 11.57 binnen, dan zei Jos: ‘Ja, nog achttien minuten. Geen seconde eerder krijgen ze te eten!’ Goed zo Jos, dat zal ze leren nog eens naar je restaurant te komen.
Ondertussen had ik medelijden met Anja gekregen. Ze deed zo haar best vriendelijk te zijn. Ze probeerde van alles, maar Jos wilde het alleen zoals hij het een paar jaar geleden bedacht had in z’n Brabantse stulpje, dat uiteraard nog steeds niet verkocht was. Mijn medelijden werd alleen maar groter toen Jos aan het eind van de uitzending bedacht had dat hij met een abonnement op het rugbykanaal meer Fransen naar z’n toko kon lokken. Daar zat Anja dan, in haar eentje naar 30 spierbonken te kijken die om een ovale bal aan het vechten waren.
PS. Kijk hier de uitzending en zie ook hoe Jos zich op een gegeven moment aan iemand voorstelt met de naam van z’n vrouw. Hilarisch.
Begin geen Bed&Breakfast in Frankrijk maar volg ons op Twitter!