Gele kruispunten, daar wil ik het vandaag met u over hebben. Sinds een tijdje loop of fiets ik daar elke dag overheen. Ik ben m’n deur nog maar amper uit of er doemt al zo’n groot geel vlak voor me op. Dat zit zo: de straat waarin ik woon, de Nieuwe Boteringestraat in Groningen, kent louter geelgeverfde kruispunten. Verder is er in Groningen bij mijn weten geen enkele andere straat met geelgeverfde kruispunten. Misschien is het zelfs wel een unicum in Nederland.
Of ik er blij mee moet zijn, weet ik nog niet. Nu weet ik het opeens wel: ik denk niet dat ik er blij mee moet zijn. Dat denk ik omdat een straat waar om de dertig meter een groot geel vlak ligt nogal lelijk oogt. Op een wesp, bij of desnoods een hommel ziet het er nog wel geinig uit, die schakeringen van zwart en geel. Maar bij asfalt ligt het toch anders. Asfalt hoort zwart te zijn. Noem me een conservatieve lul, maar dat vind ik nu eenmaal. Gras is groen, paprika’s zijn rood (de rode dan) en asfalt is zwart.
De kruispunten in de Nieuwe Boteringestraat waren niet altijd geel. Ooit waren ze mooi zwart. Pas toen er mannetjes met oranje hesjes aan in mijn straat verschenen ging het verkeerd. Ik weet dat het mannetjes met oranje hesjes waren omdat ik ze op heterdaad betrapt heb tijdens het ruïneren van mijn straat. Ik geloof dat het op een mooie nazomerdag was. Ik opende de deur van mijn woning en vrijwel onmiddellijk rook ik een penetrante chemische geur.
Dat kon twee dingen betekenen: of de Duitsers waren een Derde Wereldoorlog begonnen en bestookten Groningen met gifgas, of de kruispunten in de Nieuwe Boteringestraat werden geel geverfd door mannetjes met oranje hesjes aan. Het laatste bleek helaas het geval te zijn. De mannetjes in oranje hesjes deden het niet alleen. De mannetjes in oranje hesjes hadden een machine bij zich welke de zwarte kruispunten waar ik de afgelopen jaren zo van was gaan houden binnen mum van tijd veranderde in een naar ammoniak stinkend kruispunt dat leek op een schoolplein waar een iets te ijverig jongetje een doos gele stoepkrijt van de juf had gekregen.
Die ammoniakstank verdween weer, maar de kleur geel is er voor de eeuwigheid: verf blijft, in tegenstelling tot stoepkrijt, gewoon zitten waar het zit na een regenbui. Gele kruispunten, ze zouden goed zijn voor de verkeersveiligheid. Maar waarom voel ik dan telkens als ik er overheen loop of fiets de drang om me voor een auto te gooien?
Het logo van Twitter is blauw; volg ons!
