De pauw

Een paar jaar geleden zag ik een pauw in het gras staan die ontzettend nodig moest schijten. Hij twijfelde geen moment en opende zijn anus. Gevolg was dat er ongeveer een minuut later een paar honderd gram pauwenschijt op het grasveld lag. De stank was niet te harden, waarop zowel de pauw als ik ons heil elders zochten; de pauw ging zeventig meter verderop met z’n veren staan pronken en ik ging een kopje thee drinken bij mevrouw Van Houwelingen, die tegenover het erf woonde dat de pauw eronder had gescheten.

Zomaar een anekdote, die de eerste alinea vormt van dit stukje over de pauw. U heeft daaruit al kunnen afleiden dat de pauw een dier is dat poept middels het openzetten van zijn anus, zijn fecaliën niet erg lekker ruiken en hij graag met z’n veren pronkt. De eerste twee eigenschappen gelden wel voor meer dieren, de laatste is er één die specifiek van toepassing is op de pauw. Andere dieren, zoals bijvoorbeeld de mol, pronken veel minder met hun veren. Behalve tijdens het carnaval in Rio natuurlijk. Dan pronkt ook de mol, voor de rest slechts gekleed in een sexy onderbroekje, met een verenpak op z’n rug.

De pauw heeft veren van zichzelf. Van carnaval in Rio houdt hij echter niet. Aan zijn lijf geen polonaise. Hij is veel te bang dat er iemand bier morst over z’n mooie verenpak. Liever staat hij bij een ondergaande zon alleen in een weiland, en zet hij zijn veren op. Hij hoeft daar niet per se toeschouwers bij. De pauw weet ook zonder honderden luid applaudisserende mensen wel dat het er prachtig uitziet. De pauw is een zeer narcistische vogel. Het liefst zou hij één van die prachtige veren dan ook in zijn eigen reet steken. Slechts een gebrek aan handen verhindert dit.

En het moet gezegd, zo’n pauw die z’n veren opzet is een prachtig gezicht. Ik zou bijna zeggen: wie heeft er nog LSD nodig, als je ook een uur naar een pauw kunt kijken. Ik deed dat laatst – u kent het wel: een kleed op de grond neerleggen, glaasje wijn erbij, wat toastjes met brie en dan maar pauwstaren. Toen bleek dat een pauw een uitstekend natuurlijk alternatief is voor die hysterische kaarten waar je, als je er lang genoeg als een zombie naar staart, iets anders in ziet. In een uur tijd zag ik het verendek van een pauw veranderen in Arie Ribbens die een stuk appeltaart at, een giraffe en een nijlpaard die de liefde bedreven en kabouter met een bananenpak aan.

Gelooft u het niet? Probeer het zelf ook eens. Maar kijk uit, want pauwen zijn eigenlijk niet gediend van dat gestaar. Wel gek, met al die ogen op hun veren. Dat ga ik trouwens binnenkort proberen, de pauw als alternatieve dobbelsteen gebruiken bij een potje monopoly. Je flikkert zo’n pauw een eind weg en je mag meteen het hele bord over. Wat zullen m’n medespelers staan te kijken als ik met m’n pauw zo over al hun dure hotels op de Kalverstraat en het Hofplein heen gooi. De pauw is een bijzonder nuttig dier, op vele gebieden.

U kunt de snavel van de pauw ook gebruiken om letters op uw toetsenbord in te tikken. Tik dan de letters T-w-i-t-t-e-r en volg ons!

38 reacties op “De pauw”