Eén keer per week parkeert Zwoebe zijn klapstoel in een straat of plein in Groningen en zal hij zijn onomwonden mening geven over de straat of het plein waar hij zich die week heeft opgehouden. Vandaag de Ubbo Emmiussingel.
De Ubbo Emmiussingel is een singel die is vernoemd naar Ubbo Emmius. Dat was ongetwijfeld één of andere belangrijke pipo. Niet elke schuinsmarcheerder krijgt immers een straat naar zich vernoemd, laat staan een singel. Vermoedelijk leefde die Ubbo Emmius heel erg lang geleden, want zijn naam is ook nog eens verbonden aan de vereniging van Groningse geschiedenisstudenten. Die noemen hun vereniging natuurlijk niet naar iemand die pak ‘em beet leefde van 1954 tot 2006. Ik zie Ubbo eerder met een knuppeltje in z’n handen een mammoet te lijf gaan.
Verder wil ik eigenlijk helemaal geen woorden vuil maken aan deze Ubbo. De naam alleen al. Ubbo Emmius. Dat klinkt een beetje als een Nederlandse astronaut die een milieuvriendelijk schip heeft laten bouwen, maar dat vervolgens zomaar onbewaakt in een Gronings kanaal laat liggen, en daardoor tot zinken kon worden gebracht. Maar dan zonder w en met een andere achternaam. Genoeg over Ubbo dus. Zijn singel had bovendien veel interessantere zaken te bieden.
Zo bevindt het Groninger Museum zich min of meer aan de Ubbo Emmiussingel. Een interessant bouwwerk natuurlijk, maar er is al genoeg over geschreven. Voor een mening over dit museum verwijs ik u dan ook graag door naar het boek ‘Wat een lelijk kutgebouw’ van Prof. Dr. Mr. Drs. G.H.I.J. Brullenboer. Of, voor een iets genuanceerder beeld, het boek‘Nou, nou, Professor Brullenboer, moet dat nu echt op zo’n toon?’ van Drs. J.S.F. Vleugellam.
Over de esthetische waarde van het Groninger Museum dus geen letter hier. Al heeft m’n onderbuik geloof ik nog wel wat te melden…ja, daar komt het: het zou toch godverdomme wat worden als iedereen maar z’n huis geel met rood en schots en scheef in de sloot achter z’n erf gaat zetten!!!! Stom kunsttuig, krijg allemaal maar een terminale ziekte waar je dood aan gaat!!!
Sorry. Dan nu eindelijk waar ik echt over wil schrijven. En dat is net als vorige week een standbeeld. Ditmaal niet van een stier die uiteindelijk een wisent blijkt te zijn, maar gewoon van een blote jongen die een geitje in z’n handen houdt. Een alledaags tafereel, dat ik voor u uiteraard weer op de gevoelige plaat legde. Even goed kijken, want ik moest er zelfs voor door m’n knieën (het is niet een erg groot beeld), waardoor m’n broek een beetje vies werd!
Jongen met geitje
Nu ik toch bezig was met m’n telefoon, heb ik gelijk de achterkant van het standbeeldje ook maar even op de foto gezet. Hierop is de blote reet van de jongen te zien. Het werd trouwens ook wel eens tijd dat iemand de achterkant van een standbeeld de aandacht gaf die het verdiende. Zo’n beeldhouwer zit niet voor niets een reet te boetseren op zo’n jongen die een geitje vasthoudt. Met een beetje reet is een beeldhouwer toch al gauw een paar uur bezig. Ook even goed naar deze foto kijken dus! Als u dat doet, beloof ik u dat er volgende week in deze rubriek geen enkele gebeeldhouwde reet van een jongen die een geitje vasthoudt, voorkomt. Sterker nog, geen enkel standbeeld. Misschien ga ik dan wel naar Beijum, maar dat hangt van het weer af.
Reet van jongen met geitje
Mits u geen geitje in uw handen heeft kunt u prima twitteren; volg ons!