Een briljant idee van Jeroen Pauw, het programma 5 jaar later. Het concept is simpel: je interviewt iemand en vijf jaar later doe je dat nog een keer. Met name bij figuren die in vijf jaar het één en ander teweeg kunnen brengen is dat natuurlijk interessant. Ik kan zo snel niet een goed voorbeeld bedenken, zeker niet van pak ‘em beet zeventig jaar geleden, maar ze zullen er vast en zeker zijn.
Het mooie aan het programma is dat de geïnterviewden worden geconfronteerd met zichzelf. Iets dodelijkers is er niet. Zeker niet als het politici betreft. Dat zijn over het algemeen opportunisten van het ergste soort, die woorden zien als iets om mensen te bespelen en niet als middel om nou eens te zeggen wat er in die hersenpan van ze omgaat. Zulke mensen confronteren met zichzelf is leuk. Je ziet ze kijken: oei, dat zei ik toen dus allemaal…
Behalve Gerd Leers, de man die gisteren met Jeroen Pauw aan een tafeltje naar zichzelf zat te kijken. Hij zei allemaal dingen die hij nu niet meer zou zeggen. Toen kwam het wel goed uit, nu niet meer. Toen was hij tegen Wilders, nu zit hij bij de gratie van Geert op een blauw stoeltje in vak K. Er is een hoop veranderd, terwijl er eigenlijk niks is veranderd. Maar dat deert Gerd niks.
Nee, Gerd zet gewoon de gerdleersmachine aan en begint met praten. Dat kan Gerd goed, een vraag krijgen en dan zonder na te denken gaan praten. Wanneer er een atoombom op het huis van Gerd Leers zou vallen, dan babbelt hij rustig door. Niets stopt de babbelmachine. Van dat type is Gerd Leers. Veel meer politici hebben er last van. Ze lijken geen twijfel te kennen. En, zoals een belangrijk filosoof vast ooit eens zei, wantrouw iemand die nooit twijfelt. Was er geen filosoof die het ooit zei, dan zeg ik het nu. Goed onthouden, mensen!
Wat politici, en Gerd Leers in het bijzonder, beogen met dat geouwehoer, is dat ze dingen die krom zijn recht proberen te lullen. Werd Leers gisteren door Jeroen Pauw geconfronteerd met beelden waarin hij iets over Wilders zei wat hij nu niet meer vol kon houden, dan begon-ie, zonder twijfel in z’n stem, een eind in het luchtledige te praten. Gerd Leers is een man die vol kan houden dat hij een kat heeft, terwijl het beest naast hem blaft, stokken terughaalt en aan z’n eigen ballen likt. Hij vergeet alleen dat sommige kijkers en kiezers weten hoe een hond eruitziet.
Types als Gerd Leers doen alles voor de macht. Hun kat voor een hond door laten gaan is nog maar het topje van de ijsberg. Het is de ziekte waaraan de politiek lijdt, dat alleen de mensen die op zoek zijn naar macht en prestige hogerop komen, terwijl die karaktereigenschappen er nu juist voor zorgen dat iemand geen goed bestuurder kan zijn. Mensen die wel over de kwaliteiten beschikken om een goed bestuurder te zijn worden door de machtswellustelingen op zo’n manier tegengewerkt dat ze nooit iets zullen bereiken. Bovendien, vanwege het stomme gedoe in Den Haag hebben ze er geen zin meer in. Een paradox die bij mij voor enig cynisme zorgt.
Dat cynisme wordt sinds gisteren belichaamd door Gerd Leers. Maar goed, als dat het ergste was, dan viel er nog wel mee te leven. Helaas voor mij lijkt Gerd Leers ook nog op een Thunderbirdpoppetje (met Geert Wilders aan de touwtjes) en schrijf je ‘Gerd’ in plaats van ‘Gert’. Die beide zaken maken hem pas echt tot een onuitstaanbare penis. En o ja…, dat hij een 14-jarig Afghaans meisje, dat beter is geïntegreerd dan al het Wildersgepeupel bij elkaar, de grens over wil kukelen helpt ook niet echt mee.
Politici twitteren zich tegenwoordig ook nog een ongeluk om dingen recht te lullen. Wij ook. Volg ons!