Het schijnt nogal moeilijk te zijn een goede trein te bouwen. Het is ook wat, je moet met van alles rekening houden; bladeren die van kleur veranderen, en nu weer smeltwater. Ruim tweederde van de door de NS aangekochte Sprinters is door dit laatste euvel kapot gegaan, zo werd vandaag bekend.
Nu zult u denken, het is ook niet zo slim van de NS hun net aangekochte Sprinters onderaan de Himalaya te parkeren, zo begin April. Maar zo is het niet gegaan. Dan onderschat u de NS. Die Sprinters zijn gewoon kapot gegaan door het beetje smeltwater dat ze de afgelopen tijd in Nederland te verduren kregen. Denk er ook maar eens aan, water. Het is niet zo dat dat het meest voorkomende iets ooit op aarde is. Zucht.
Tja, een trein bouwen. Het is niet niks. Met die wielen enzo. En die moeten ook nog precies zo breed zijn dat ze op de rails passen. Het is echt een heel gedoe. Rekenen, goed timmeren en allerlei ander vakmanschap komt er bij kijken. Poeh. Nee, laat mij dan maar zo’n ding bouwen dat naar Mars kan vliegen. Veel eenvoudiger. Met zaken als smeltwater en bladeren hoef je in de ruimte bijvoorbeeld geen rekening te houden.
Eigenlijk is het wel ironisch dat alle treinen met de naam Sprinter dienst weigeren. Alsof die treinen zelf ook denken: tja, met de term Sprinter op m’n geelblauwe huid geschilderd kan ik natuurlijk niet overal te laat aan komen kakken; ik hou er gewoon mee op. Smeltwater. Dat de NS geprivatiseerd is, vind ik prima, maar de overheid had altijd de macht moeten houden om bij wet te verbieden dat een organisatie die bij zes sneeuwvlokjes op haar gat ligt, haar treinen Sprinters noemt.
Het is tegenwoordig zelfs zo dat de NS altijd veldbedden inzet. Ook als de trein eens een keer op tijd aankomt. Niemand verwacht het, dus ook de mensen die de passagiers zouden komen ophalen niet. Die komen vaak standaard een paar uurtjes later als er een sneeuwbuitje is gevallen. Kun je als passagier even lekker liggen op zo’n veldbed. Prima service toch?
Daar hoor je nooit iemand over, dat ze prima veldbedden hebben bij de NS. Ze verdienen ook wel eens een complimentje, vind ik. Hele goeie veldbedden jongens! Zo goed zelfs, dat ik jullie aanraad een winkel in veldbedden te beginnen en het openbaar vervoer aan anderen over te laten. De Josti Band misschien. Wel zo leuk, dat eeuwige fluitje van de conducteur ben ik namelijk ook helemaal zat. Een mongool die op z’n tuba blaast om aan te geven dat de trein vertrekt, dat lijkt me fijn. Dan hoeft het van mij ook niet eens precies op tijd te zijn.