Hans Liberg

Als ik mensen echt enorm haat, mag ik ze graag met Adolf Hitler vergelijken. Omdat ik geen neonazi ben, is dat bepaald geen compliment. Het is eerder een belediging. Met iemand die systematisch miljoenen Joden, Zigeuners, homo’s en andere minkukels om het leven bracht, kun je maar beter niet vergeleken worden, zo luidt de algemene opinie.

Nu vind ik het zelf ook wel wat ver gaan om die vrolijke muziekcaberetier Hans Liberg met schurk Adolf Hitler te vergelijken. Zelfs ik heb mijn grenzen. Vandaar dat ik hem met Joseph Goebbels ga vergelijken. Is ook veel beter, Joseph was een rasmuzikant (met name van één ras; hij speelde nooit vals maar altijd zuiver, om het maar eens cryptisch te beschrijven) en zette op verkleedpartijtjes ook graag een gekke bril op z’n hoofd. De vergelijking met Hans Liberg is dus snel gemaakt.

Organiseerde Hitler in die spannende jaren ’30 en ’40 een feestje omdat ze de drie miljoen Jodengrens hadden bereikt, dan kroop Joseph na een paar borreltjes altijd wel achter de piano. Ging-ie eerst een mopje Mozart spelen, en verrek, nog in die symfonie wist hij er het geluid dat de Enigma-machine maakte van te maken. De hele zaal lachen natuurlijk. Hilarisch. En Joseph maar blij achter z’n pianootje zitten met z’n vondst. Hij ging er nog grappen bij zitten te vertellen in z’n rare pakkie ook.

Hitler moest er echter niks van hebben en schold dan Joseph helemaal de huid vol, zoals we dat wel kennen van die beelden – en haar vele parodieën – uit Der Untergang. Hitler wilde namelijk gewoon muziek horen. Of een goede grap. Maar niet allerlei slechte grappen die werden opgeleukt doordat Joseph van het ene nummer het andere kon maken. Dat vond Hitler maar een makkelijke manier van grapjes maken. Hij vond het kort gezegd niks. Net als ik. (Nu vergelijk ik mezelf dus eigenlijk met Hitler, het kan gek lopen in een stukje.)

Met Joseph Goebbels heb ik gelukkig nooit wat van doen gehad, maar zijn natuurlijke opvolger, Hans Liberg, is wel de nagel aan mijn doodskist. De afgelopen dagen was hij weer op tv, in het kader van 25 jaar Hans Liberg. Ik zag geen seconde van die 25 jaar, maar toch nestelde zich in mij hoofd weer die gekke bekkentrekkende vent in z’n malle pakje die achter een piano een symfonie van Mozart zat te veranderen in de Nokia-ringtone (de Enigma-machine is wat uit de gratie geraakt inmiddels).

En dat is nog maar het topje van de Liberg. Hij verandert ook maar zo het orgelspel tijdens de begrafenis van een vierjarig kind in de nieuwste carnavalskraker van de Havenzangers. Best knap natuurlijk, alleen omlijst hij het geheel met de slechtste grappen aller tijden. Je zou wensen dat hij die grapjes eens veranderde van niveau Liberg naar niveau Teeuwen/Maassen. Aangezien dat nog wel eens tot zijn dood zou kunnen duren, moet u niet gek opkijken als de stemmige muziek op de begrafenis van Hans ineens omslaat in een vrolijke hoempapa. In dat geval zit ik achter de knoppen.

De postduif is veranderd in Twitter. Volg ons!

Één reactie op “Hans Liberg”