René Froger

René Froger is 50 jaar geworden. Dit heeft hij niet gevierd met een vers kopje thee en een moot gebakken vis, maar met een groots verrassingsconcert in Koninklijk Theater Carré. Ik was niet uitgenodigd. Heel bekend Nederland was wel uitgenodigd. U begrijpt wel dat ik er daarom niet heel rouwig om was dat ik juist niet was uitgenodigd. Nu heb ik René z’n verjaardag wel gewoon afgedaan met een vers kopje thee, en daarna ben ik weer overgegaan tot de orde van de dag.

Tijdens het kopje thee, dat me overigens uitstekend smaakte, heb ik eens overdacht wat 50 jaar René Froger ons Nederlanders nou helemaal heeft gebracht. Nou, dat was niet best. Allereerst heeft René Froger ons een hoop kutmuziek gebracht. Een hele hoop kutmuziek. Luisterend naar René Froger denk ik altijd dat hij al zijn albums vanuit een put heeft opgenomen. Zo galmt het.

Wat heeft René de Nederlandse popmuziek wel niet allemaal geschonken. Nummers als Nobody else, This is the moment en Number one; ik kan ze dromen. Het is één van de redenen van mijn chronische slaaptekort. Veel te bang dat als ik in slaap val, René mijn droom weer komt verzieken met z’n gegalm. Ook nummers als Wild rhythm en Why are you so beautiful zijn niet meer weg te denken uit de geschiedenis van de Nederlandse popmuziek. En geloof me, ik heb het geprobeerd. Jarenlang. Maar het lukt eenvoudigweg niet.

Alsof z’n zangkunsten ons nog niet genoeg ellende hadden bezorgd, begon René op den duur ook nog een televisiecarrière. Uiteraard niet als presentator, daar moet je immers nog enig talent voor hebben. Nee, René stort een tsunami aan allerlei reality-zooi over ons uit. Klanten van de voedselbank, gehandicapte kinderen; alles wordt er bijgesleept om René een beetje positief over het voetlicht te brengen.

Dat dit bij mij totaal niet gelukt is, heeft René te danken aan z’n lach. Het is één van de meest irritante lachjes die er is. Terwijl René vrolijk aan het lachen is, zit ik stil in een hoekje van mijn kamer te huilen om zijn verschrikkelijke manier van lachen. Zo moet u dat een beetje zien.

Het lachen van René Froger vind ik onuitstaanbaar omdat hij het vaak om z’n eigen grapjes doet. Ik kan daar slecht tegen. Vooral omdat de grapjes ook nooit leuk zijn. Het is een bekend verschijnsel bij mensen die nooit leuke grapjes maken, dat gelach om eigen werk. Door zelf te bulderen voorkomen ze de pijnlijke stilte. René heeft het tot in de perfectie vormgegeven: wanneer iemand naast hem staat en niet een beetje meelacht met hem, dan ramt-ie diegene ook nog even lachend op de schouders.

Tel daar het zogenaamd volks-Amsterdamse ouwe-jongens-krentenbrood-gedoe, de Toppers, en dat blonde wijf van hem, dat zich via hem heeft opgewerkt tot een presentatrice van verschrikkelijke tv-programma’s, bij op, en het zal eenieder duidelijk zijn dat we te maken hebben met een onuitstaanbare lul.

7 reacties op “René Froger”