Recensenten gerecenseerd: Phil Collins

Recensenten doen maar wat. Ze blinken uit in het schrijven van nietszeggende stukjes met veel bijvoeglijke naamwoorden en vergezochte associaties waarmee ze de lezer hun mening door de strot willen duwen. Daarom zullen we op onuitstaanbaar.nl van tijd tot tijd een recensie gaan recenseren.

Phil Collins heeft een nieuw plaatje uitgebracht waarop hij covers zingt. Covers zijn liedjes die al eerder door anderen zijn opgevoerd, maar dat hoef ik u niet uit te leggen. Waarom ik het dan toch deed? Geen idee. Snel weer verder. Het nieuwe plaatje van Phil was namelijk ook onderwerp van een recensie op nu.nl, en het is juist deze recensie, die ik heb gerecenseerd. Het resultaat daarvan leest u hieronder.

Voor ik zelf aan het recenseren sloeg, probeerde ik eerst nog even achter de naam te komen van degene die de recensie had geschreven. Dat hoort erbij vind ik, als je een recensie recenseert moet je wel weten hoe de knaap of dame heet die ‘em geschreven heeft. Een kwestie van fatsoen. Bovendien, meestal is het een kwestie van even boven of onder het artikel kijken. Een werkje van niks.

In dit geval was dat anders. Nu.nl maakt er namelijk een gewoonte van de naam van de auteur van een bericht heel klein en in het lichtblauw onder het geschrevene te zetten. Zo kwam het dat ik eerst mijn loep van zolder moest halen, en pas toen kon vaststellen dat de schrijver van de recensie Pierre Oitmann heette. Een gekke naam, die ook ik heel klein onder m’n stukjes zou zetten. Heette ik Henk Bartels, Gerard Zomer of Peter Kunst, dan zou ik ze gerust in een groter lettertype eronder zetten. Dat zijn normale namen.

Maar goed, dit is geen namenrecensie. Het gaat erom wat die Pierre Oitmann van het nieuwe album van Phil Collins (in de Angelsaksische landen ook een vrij gebruikelijke naam) vond, en hoe hij dat verwoord had. Nou, dat ging best goed eigenlijk. Weinig pogingen tot pseudoliterair gezwets waaruit moet blijken dat de recensent een fijnproever is met een mening die meer waard is dan die van jou en mij.   

Zelf zou ik in een recensie over een nieuwe plaat van Phil Collins altijd nog even de woordgrap gemaakt hebben dat er op deze nieuwe plaat liefst 18 tracks staan, wel erg veel Collins. Pierre Oitmann liet dit achterwege. En misschien is dat maar goed ook. Als anderen woordgrapjes beginnen te maken, ben ik onverbiddelijk. Dan word je gewoon getrakteerd op 8 strafhumberto’s.

Dat deze recensie van Pierre Oitmann die toch nog krijgt, en daarmee automatisch ook slechts twee Timofeeffen, heeft hij volledig te danken aan z’n slot. Uit het niets schrijft hij opeens: ‘Als popmuziek een stoeptegel is, dan is Phil Collins dat kleine stukje onkruid dat na het wieden telkens lachend terugkeert. Hij vergaat niet’. Een paar vraagtekens zijn hier op z’n plaats: ??? en ?.

Waarom dan ook niet: ‘Als muziek een maatbeker is, dan is Phil Collins het streepje van de 150 milliliter dat precies aangeeft hoeveel water er nog bij je saus moet. Hij laat je nooit in de steek’. Of: ‘Als muziek een drol is, dan is Phil Collins de maïskorrel van gisteren die niet verteerd is. Hij valt altijd op’.

9 reacties op “Recensenten gerecenseerd: Phil Collins”