U ziet het goed. Niet zomaar een buideldas, maar een varkenspootbuideldas. Dat is nog eens een naam waar je mee thuis kan komen. Paard, koe en hond: eat your heart out. Stomme éénlettergreperige dieren! De varkenspootbuideldas doet dat heel anders. Die heeft een naam met maar liefst vijf lettergrepen. En dan tel ik ook nog verkeerd, want eigenlijk zijn het er zes. Moet je nagaan.
Het is een dier met onbegrensde mogelijkheden. Ook dat blijkt al uit z’n naam: een varkenspoot en een buidel, welke das kan dat nou zeggen. Sterker nog, welk dier kan dat überhaupt zeggen? Geen één. Zelfs de varkenspootbuideldas niet. Hij is uitgestorven.
Zo. Ze zeggen dat je slecht nieuws altijd direct moet brengen. De laatste twee zinnen van de vorige alinea waren daar een poging toe. Ik hoop dat u er een beetje mee om kunt gaan, daar vanachter uw pc, laptop of andersoortige machine die in staat is tot het weergeven van hetgeen ik nu schrijf.
Dat mogen we toch gerust een technisch wonder noemen, dat u via een machine in staat bent te lezen wat ik via m’n toetsenbordje allemaal zit in te voeren. Het is goed om dat wonder af en toe te vieren. Middels een rondedansje bijvoorbeeld. Doet u maar even.
Dat stemt u gelijk weer een stuk vrolijker hè? Is ook een trucje uit de rouwverwerkingsbusinessbranche. Meteen goed nieuws vertellen na slecht nieuws overgebracht te hebben. En wees eerlijk, het werkt: u was de varkenspootbuideldas al bijna weer vergeten. Nu was dat ook niet direct de bedoeling. De varkenspootbuideldas is immers een erg belangrijk dier, waar we vaak aan moeten denken. Zeker nu hij is uitgestorven.
Het is net als met de Holocaust. Als je er niet vaak genoeg aan denkt, dan vergeet je hem, en dat mag niet gebeuren! Luistert u goed. Dat mag nooit gebeuren! Daarom zijn er om de Holocaust te gedenken allerlei monumenten uit de grond gestampt, en zijn we elk jaar twee minuten stil. Daarnaast is er nog Frits Barend.
De varkenspootbuideldas kent deze luxe niet. Die moet het een beetje van dit stukje hebben. En van wat Aboriginals, die hebben hem zo’n zestig jaar geleden voor het laatst gezien en spelen zo af en toe nog steeds een liedje voor hem op hun didgeridoo. Maar ja, dat is toch andere koek dan een jaarlijkse herdenking.
Uit het bovenstaande – dat van die Aboriginals, de rest mag u vergeten – zou u kunnen concluderen dat de varkenspootbuideldas louter in Australië voorkwam. Wel, dat klopt. Wanneer u zulks inderdaad geconcludeerd had, dan bent u een groot analyticus. Ook dat mag weer gevierd worden. Doet u maar weer een rondedansje.
Als u daar klaar mee bent, dan is het tijd voor het slot van dit stukje over de varkenspootbuideldas. Het slot is een gedeelte van een stukje dat zich bij uitstek leent voor contemplatie. Dus, daar gaan we:
Dit stukje heeft u, de lezer, niet veel goeds gebracht. Van de varkenspootbuideldas weet u alleen dat hij is uitgestorven en in Australië leefde. Ja, en dat het woord uit zes lettergrepen bestaat, maar zelfs dat kwam u nog niet zonder slag of stoot aan de weet. Voor informatie over de varkenspootbuideldas had u dit stukje dus niet hoeven lezen. Dan biedt bijvoorbeeld Wikipedia meer uitkomst.
Ook de rest van het stukje was niet veel soeps. Geen gekke, grappige voorbeeldjes waarin het stijlfiguur van de overdrijving tot kunst wordt verheven (en dan overdrijf ik niet), en zelfs geen verwijzing naar Humberto Tan. Saai, dat is het juiste woord. En dan is er zelfs ook nog een kans dat ik u met de passage over de Holocaust beledigd heb. Niet zo mooi allemaal.
Al met al was het lezen van dit stukje dus niet de beste besteding van uw kostbare tijd. Alleen de rondedansjes waren leuk. Ach vooruit, doet u er nog maar eentje…