Geloof het of geloof het niet; de polonaise is ooit bedacht om bezoek het huis te laten zien. Dat was geen slecht idee. Het schiet lekker op. Nu sta je tijdens een housewarming soms drie uur lang te kijken naar, en te praten over een afzuigkap. Dat-ie self-regulating is en er een zogenaamde gnudder in zit. Om de lucht bipolair af te kunnen zuigen natuurlijk.
Vroeger wist je dat helemaal niet. Je liep in polonaise langs de afzuigkap. Zingend denk ik. De afzuigkap is ok olé olé. En dan maar weer door. Zo via de koelkast en de vaatwasser naar de garagedeur met afstandsbediening. Binnen de kortste keren had je dat hele huis gezien. Je wist niks over de afzuigkap, maar dat was prima; je kon weer aan het bier.
Toen kocht Arie Ribbens een nieuw huis. Dat heeft alles veranderd. Niet ten goede. De polonaise verdween uit nieuwe huizen en werd door Arie meegenomen naar de kroegen waar hij tijdens carnaval optrad. Gevolg is dat je dus hele gesprekken moet voeren over plinten, gordijnen en tafels, terwijl een kroegbezoek zo kan uitdraaien op een beetje stom achter elkaar aan lopen. Arie, bedankt!
De polonaise is wel enigszins aangepast. Bij de huispolonaise was het nog gebruikelijk één hand op de schouder van degene voor hem of haar in de rij te leggen, terwijl de andere hand op een plek naar keuze geplaatst mocht worden. Na enkele betreurenswaardige incidenten tijdens het eerste polonaiseoptreden van Arie is besloten dat ook de tweede hand maar op de schouder moest bij de kroegpolonaise. Rond een biertap lopen zorgt toch voor een wat andere dynamiek dan rond een afzuigkap lopen.
Nu lopen er dus geregeld mensen ‘heel gezellig’ met twee handen op iemands schouder de kroeg rond. Voor mij is het een sein om snel ergens anders naartoe te gaan. Het liefst zonder dat er een aantal idioten achter me aanloopt. Dat is nog lastig genoeg; ze denken maar zo dat je een nieuwe polonaise bent begonnen. Ik stond ooit tegen een boom te pissen terwijl er 40 man over m’n schouder mee stonden te kijken.
Dat is de wanhoop van de polonaiselopers. Ze willen zo graag een polonaise lopen dat ze achter iemand aanlopen die even moet pissen. Zonder polonaise is het niet gezellig. Mét een polonaise kunnen ze later tegen iemand die er niet was zeggen: ‘Ja joh, het was hartsikke leuk, we hebben zelfs de polonaise gelopen’. De polonaise is het symbool van geforceerde gezelligheid. En een ander woord voor geforceerd gezellig doen is Brabant. Onuitstaanbaar dus.
Dat merk je pas echt als er zo’n polonaise langs je loopt terwijl jij gewoon aan de bar zit. Dan krijg je minimaal 20 keer te horen: ‘Hé, waarom doe je niet gezellig mee?’ Gezellig, lik m’n reet. Met een groepje bij de bar bier drinken en lachen om die polonaisemongolen, dat is pas gezellig. Helaas kun je ze dat niet vertellen. Ze zijn alweer doorgelopen. De polonaise wacht op niemand.