Recensenten gerecenseerd: Anouk

Recensenten doen maar wat. Ze blinken uit in het schrijven van nietszeggende stukjes met veel bijvoeglijke naamwoorden en vergezochte associaties waarmee ze de lezer hun mening door de strot willen duwen. Daarom zullen we op onuitstaanbaar.nl van tijd tot tijd een recensie gaan recenseren.

Afgelopen weekend was ik op een feestje met een coverband. Dan weet u genoeg: nadat Robbie Williams al twee keer voorbij was gekomen, volgden er drie nummers van Anouk. Tijdens die liedjes vroeg ik me af of er niet eens iemand was geweest die een album van Anouk had gerecenseerd. Dat moest toch haast wel?

Eenmaal thuis ben ik dus direct achter m’n computertje gekropen en vond ik inderdaad al snel een recensie op de website LiveXS.nl. Het album For bitter or worse werd er gerecenseerd door ene Arnold Scheepmaker.

Arnold begint z’n recensie met de mededeling dat cd-recensies wat hem betreft vooral over muziek moeten gaan. Hier meent Arnold niks van. Die zin is gewoon een stijlmiddel om vlak daarna toch even over iets heel anders te kunnen beginnen. In dit geval passeren vlak na de zin dat een cd-recensie vooral over muziek moet gaan het liefdesleven en de tatoeages van Anouk de revue. Met als knallende afsluiter nog een cynische mening van de recensent over deze zaken erbij ook (Jaja, die laat er geen gras over groeien).

Recensenten doen het vaker. Een zin opschrijven, de volgende zin met maar beginnen en dan het compleet tegenovergestelde gaan doen van wat ze een zin daarvoor opgeschreven had. Alleen een recensent kan zoiets geks doen. Die beoordelen liever het werk van anderen in plaats van nog eens kritisch te kijken naar wat ze zelf nou eigenlijk op papier hebben gezet. Dat mag ik weer doen. De recensentenrecensent.

In het geval van Arnold was dat niet zo moeilijk. Die maakt er echt een potje van. Hij zal al blij mogen zijn wanneer hij straks in de beoordeling onder aan dit stukje twee van de tien mogelijke Timofefen krijgt. Na het hypocriete gedoe in de eerste alinea gaat hij namelijk bijna meteen alweer op een vergelijkbare manier de mist in.

Ergens middenin de tweede alinea beschuldigt hij Anouk van liedjes met slechte teksten. De cliché’s zouden volgens Arnold soms tenenkrommend zijn. En dan, alsof-ie helemaal niks heeft geleerd van hetgeen er na de eerste zin allemaal misging, begint Arnold zelf opeens allerlei cliché’s te spuien.

Want alhoewel de cliche’s tenenkrommend zijn, weet Anouk je desondanks wel altijd te raken, heeft ze een enorm timbre en groeien er dingen uit tot krachtige tracks. Alsof het allemaal nog niet erg genoeg is, weet iets hem dan qua sound ook nog eens niet bekoren en moet je daarna van Arnold nog ergens doorheen proberen te luisteren.

Dat was het moment dat ik ben gestopt met lezen. Ik kon het niet meer aan. De Timofefen verdwenen per seconde. Hij had er nog twee over. Wanneer ik het stukje uit had gelezen was hij die waarschijnlijk ook kwijt geweest.

Één reactie op “Recensenten gerecenseerd: Anouk”