Iedereen is weleens in de situatie geweest dat er naast je opeens iemand opduikt die staat te praten maar het toch niet tegen jou lijkt te hebben. Tegenwoordig zijn dit in negentig van de honderd gevallen figuren die met een hip ding in hun oor met moeder de vrouw staan te overleggen wat vanavond te eten. Een enkele keer is het nog gewoon die goeie ouwe totale idioot die wat in het luchtledige staat te zwetsen.
Een gekke gewaarwording, zo’n idioot naast je in de supermarkt die hardop staat na te denken over het merk bier dat-ie zal gaan kopen. ‘Tsja…, zal ik gewoon een heel krat Heineken kopen…..maar ja…dan loop ik wel weer met zo’n krat te zeulen. Ik kan natuurlijk ook gewoon wat Duveltjes kopen, die zijn ook lekker. Of Palm….’. Deze monoloog hoorde ik laatst letterlijk voorbij komen. Op de één of andere manier voelde ik me tijdens zijn praatje opgelaten.
De omgekeerde wereld natuurlijk, want hij was degene die en plein public stond af te wegen of-ie wel of geen zin had om met een krat bier over straat te moeten. Maar ja, ik voelde me er toch schuldig over dat ik hem geen advies gaf. Ik leek ook te twijfelen, maar dan gewoon in gedachten. Wilde die man wellicht toch gewoon een advies van mij en was hij helemaal niet in zichzelf aan het praten?
Hij leek er ook maar niet uit te komen. Inmiddels stond-ie radeloos en bijna schreeuwend met een sixpackje Hoegaarden in z’n ene hand en een paar flessen Grolsch Kanon in de andere hand. Hij wist het echt niet meer. En ook ik wist het niet meer. Ik liet me gek maken door deze gek.
Achteraf had ik dit misschien ook wel openlijk moeten uiten. Dat zal hem leren mij een beetje te betrekken in zijn gekte. Gewoon naast hem gaan staan en hardop in z’n linkeroor tetteren: ‘Zal ik deze in zichzelf pratende gek, die ik op het moment keihard in z’n oor sta te schreeuwen, voorzien van een grondig en gedegen advies aangaande het uit te kiezen bier of zal ik gewoon m’n bek houden…….Ik denk dat ik maar het laatste doe……’
En dan als-ie is bijgekomen van mijn geschreeuw, stiekem toch nog even terugkomen en met alles wat ik in me heb, in z’n nog werkende rechteroor heel hard ‘RODE WIJN!’ schreeuwen. Alleen met gekte kun je de gekken bestrijden.
Helaas bedenk ik dit soort dingen altijd achter m’n pc en nooit als er werkelijk zo’n malloot bezig is. Waarschijnlijk had ik het dan ook nog niet gedaan, want ik ben immers, net zoals de meeste mensen (al lijkt het soms anders, zie de rest van dit blog), niet gek. Dat is jammer maar uiteindelijk toch maar goed ook. Anders zouden de supermarkten vol staan met elkaar in de oren tetterende mensen. En daar kunnen de komkommers weer heel slecht tegen. Dat zeiden ze laatst nog tegen me.