De Paralympics

Ik heb een probleem, tenminste dat denk ik. De laatste tijd moet ik erg lachen om gehandicapte mensen. Gelukkig niet hardop op straat, maar wel als ik op de bank zit en toevallig langs Eurosport zap. Op die zender doen ze vrij uitgebreid verslag van de Paralympics in Vancouver. Dat blijkt voor mij te zijn wat homevideo’s voor Hans Kraaij jr. zijn. Lachwekkend.

Komt er tijdens die Paralympics een romp op ski’s door het beeld harken bij het onderdeel crosscountryskiën dan voelt dat voor mij hetzelfde als Hansie die weer eens een kind laat zien dat van een schommel flikkert. Ik moet er om lachen en ik kan daar niks aan doen. Het gebeurt gewoon.

En dat zorgt voor een dubbel gevoel, want natuurlijk weet ik dat je er eigenlijk niet om mag lachen van ‘de maatschappij’ en – veel belangrijker – dat die gehandicapten hun beste beentje voor zetten…….uhh godver….erg hun best doen tijdens de beoefening van hun sport.

Sterker nog, die jongens harken door de sneeuw met bovenlijven waar Jerom een puntje aan kan zuigen. Dit terwijl ikzelf beschik over een lijf waar nog heel wat vet van af te zuigen is. Meer een Lambik dus. Maar ja, met dat op Lambik gelijkende lijf (min z’n zes haren, die heb ik ook al niet eens) lig ik ondertussen dus wel onder de bank van het lachen bij het kijken naar die voortploeterende Jerommekes.

En dat is nog niet eens het mooiste onderdeel. Dat is namelijk het skiën voor blinden. Al sinds de vorige Paralympics in Turijn verheug ik me op de afdaling in Vancouver. Met een ziende gids die voor ze uit skiet en van de nodige aanwijzingen voorziet storten de blinden zich naar beneden.

Ook dat zou ik trouwens nooit kunnen. Ik zou het niet durven. En ik denk niet dat ik de enige ben. Zelfs die jongens van Jackass zie ik nog niet met een theedoek – die dan waarschijnlijk ook eerst in een emmer pis gelegen zou hebben – voor hun ogen van een berg naar beneden zeilen.

De blinden doen dat dus wel. Met wisselend succes. In Turijn zag ik er bijvoorbeeld zo één tegen de finishboog opknallen. De gids had even niet door z’n microfoon geroepen dat er nog zo’n ding stond. Foutje. Maar wees eerlijk, dat zijn wel de tv-momenten waarvoor je gezellig een avondje thuis blijft.

Zo ook vorige week zondag toen die bewuste afdaling voor blinden op het programma stond. Groot was mijn teleurstelling toen bleek dat die voorlopig was uitgesteld. Wegens slecht zicht. En dat is geen grap. In plaats daarvan begonnen ze met de slalom. De blinden die daar aan meededen konden blijkbaar wel in de mist naar beneden worden gestuurd.

Al met al was die slalom ook wel de moeite waard. Vooral toen er een meisje een poortje had gemist en door haar woest schreeuwende gids weer naar boven werd gestuurd om alsnog het juiste parkoers af te leggen. Zeker niet minder amusant was de situatie dat iemand onderweg een stok verloor. Toch ook geen pretje voor een blinde lijkt me zo. En dan hebben we nog niet eens gezien hoe ze met zo’n zelfs voor zienden al lastige sleeplift omgaan. Dat moet ook spektakel van jewelste zijn.     

Gisteravond stond het hoogtepunt van deze Paralympics, de afdaling, dan toch op het programma. Helaas waren er op het tijdstip dat Eurosport op teletekst als het uur U had aangeduid gekke Amerikanen bezig die in strakke pakjes net deden alsof ze elkaar een pak rammel gaven. De afdaling voor blinden was al afgelopen. Ik heb er dus niks van gezien. Net als de deelnemers zelf.

11 reacties op “De Paralympics”