Terwijl men in Dordrecht op zoek was naar een lijk, liepen ze ergens in Friesland de polonaise; het eerste kievitsei was die ochtend al wel gevonden. Niet verstopt bij een politieagent in de tuin, maar vermoedelijk gewoon voor het oprapen in een weiland. De ironie dat zo’n tragische gebeurtenis samenvalt met het stomste en belachelijkste nieuwsfeitje van het jaar, is bijtend.
De vraag is of we het Hidde Dijkstra uit Britsum – want hij vond het eerste ei – kwalijk moeten nemen dat hij juist op de dag dat er in Dordrecht een lijk uit een tuin werd opgegraven het eerste kievitsei heeft gevonden. Normaal gesproken zou je zeggen van niet. Daar los je toch niks mee op en …het leven gaat ondanks alles toch gewoon weer door. En meer van dat soort clichés.
In het geval van de kievitseierenzoekers gaan die echter niet op. Die mag je altijd alles kwalijk nemen. Je mag ze overal de schuld van geven. De economische crisis, terroristische aanslagen, de foute wissel van Kramer. De Tweede Wereldoorlog. Niets is te gek. Zojuist morste ik nog een beetje hete thee over m’n broek; heb ik Hidde met z’n kievitsei de schuld van gegeven. Luchtte enorm op.
Dat is het lot van de kievitseierenzoeker. Die verdient het. Wanneer je als volwassen man een hobby hebt die valt te vergelijken met wat kinderen alleen tijdens Pasen doen, dan gaat niets te ver. Die vergelijking gaat ook nog mank trouwens. De eieren van de kinderen zijn van chocola, terwijl die van de kievitseierenzoeker van een vogeltje zijn dat zich wanhopig probeert voort te planten.
Zo’n eerste ei wordt dan aangeboden aan de Commissaris der Koningin in Friesland (alleen daar mogen de eieren nog daadwerkelijk geraapt worden, dat zegt eigenlijk ook al genoeg). Dat zal je baan maar zijn. Wordt er opeens op een dinsdagochtend een gespikkeld ei in je handen gedrukt door één of andere Hidde. Moet je hem er ook nog 15 euro voor betalen, want die rijkelijke beloning ontvangt de vinder van het eerste kievitsei. Voor het geld hoef je het dus ook al niet te doen.
Wat wel de drijfveer is om de hele dag eitjes te gaan zoeken, weet ik niet. Sterker nog, ik wil het niet eens weten. Ik denk liever na over hoe we die hufters van eierenzoekers te grazen kunnen nemen. Zo denk ik er nu sterk aan straks in m’n auto te stappen, een groot net te kopen en naar Britsum te rijden. Daar aanbellen bij Hidde en dan dat net over z’n Friese kop heen gooien en hem in de kofferbak leggen. De Commissaris der Koningin zal gek opkijken wanneer ik hem de eerste kievitseierenzoeker van het jaar kom aanbieden. Ik hoef er niet eens 15 euro voor te hebben.