Pauw en Witteman. Mariëtte Hamer is te gast. Graag zou ik schrijven over de voortdurende woordendiarree die uit haar mond komt zetten, of haar totale gebrek aan humor , of haar gebrek aan charisma, of…. Ga zo maar door. Het lukt me niet.
Ik word ergens door afgeleid. Een neus om precies te zijn. Als ik naar Mariëtte kijk zie ik alleen maar een neus. Ik weet best dat ik eigenlijk de mens achter de neus moet beoordelen. Maar het kan niet anders. Het ding is simpelweg te groot. Voor Mariëtte is het misschien maar goed ook, anders zou ik het moeten hebben over haar totale incompetentie voor alles wat ook maar met het zijn van een politicus te maken heeft. Dat zou waarschijnlijk veel pijnlijker worden.
Maar ik kom dus niet verder dan die neus. Wat een slagschip. De HMS Hamer. Het is voor Mariëtte jammer dat ze niet nasaal praat. Op die manier zou ze de hele Tweede Kamer bij elkaar schreeuwen. En geschreeuw wil er nog wel eens voor zorgen dat er een heel volk achter je aan gaat lopen, zo heeft de geschiedenis in een niet nader te noemen buurland uitgewezen. Nooit gedacht dat ik Hitler en grote neuzen nog eens met elkaar in verband zou kunnen brengen trouwens. Maar genoeg over Hitler nu. Terug naar het echte kwaad.
De neus van Mariëtte. Ik heb er zelfs nachtmerries over. Als een bergbeklimmer ben ik dan de reuzenneus van Mariëtte Hamer aan het beklimmen en nooit bereik ik de top. Meestal schrik ik wakker wanneer de neus geen berg blijkt te zijn maar een vulkaan die elk moment uit kan barsten en een enorme snoteruptie zal veroorzaken die mij bedelft onder Mariëtte haar snot. U snapt wel dat ik dan weer even tot mezelf moet komen. Badend in het zweet vervloek ik de PvdA. Hoe konden ze zo’n grote gok nemen?