Strafschop

Op het moment dat ik dit schrijf, speelt Nederland tegen Bayern München. Het is 2-2 en heeft met een voetbalwedstrijd evenveel te maken als een vruchtensorbet of een trekhaakdopje. Toch kon ik iets opmaken uit de beelden van de wedstrijd. Of eigenlijk, de beelden van net vóór de wedstrijd. Arjen Robben liep samen met Mark van Bommel het veld op in z’n trainingskloffie. De camera zoomde uiteraard op hem in.

Ik zag z’n voorhoofd. Drie fronsen waarin een amateurgeoloog gemakkelijk de Grand Canyon had kunnen herkennen. Het waren de diepste fronsen die ik ooit zag. Ze zeiden ook iets. Nee, ze schreeuwden iets, net als alle andere vezels in het hoopje mens dat daar voorzichtig het veld op schuifelde: STRAFSCHOP! Robben zal nooit meer normaal een bal vanaf elf meter kunnen schieten, zeker de komende maand niet.

Hij heeft Nederland het trauma teruggegeven dat hijzelf in Faro, tijdens de kwartfinale van het EK in 2004 tegen Zweden, naar het verleden schoot. Dat ligt niet zozeer aan Robben zelf. Hij miste op een beslissend moment, baalt daarvan en zal dat een heel leven lang bij zich dragen. Een bal en een gekalkte stip zullen hem nog lang achtervolgen in z’n dromen over bekers en grote oren. Maar dat is zijn trauma, nog niet dat van een heel land.

Dat hernieuwde nationale trauma ontstond pas toen dé strafschop en alles wat ermee samenhing dagenlang onderwerp van analyse en duiding was in Nederland. Had Robben de strandbal gezien? Welk onbewoonde eiland is het meest geschikt voor de verwerking van gemiste strafschoppen? Wat vond de Rotterdamse medicijnman Dick van Toorn er eigenlijk van?

Daar zijn wij goed in. Babbelen. In Duitsland maken ze een flauw woordgrapje (Arjen Floppen) op de voorpagina en gaan weer over tot de orde van de dag. Italianen lijken heel hysterisch, maar na een Mamma Mia of drie en een bord spaghetti tegen de muur zijn ze het weer vergeten. Engelsen drinken vier liter lauw bier na een gemiste strafschop en denken dan alsnog dat-ie zat.

Wij blijven erover babbelen. Net zolang tot het in ons collectieve geheugen zit en iedereen straks bij een strafschop of, nog erger, een strafschoppenserie, zal denken aan die gemiste strafschop in München.

Lieve lat in Kiev, bereid je alvast maar voor op een bal die schitterend op jou uiteenspat, geschoten vanaf elf meter, door een speler in oranje. Daar kan geen vruchtensorbet of trekhaakdopje nog iets aan veranderen. Het trauma is terug.

Volg ons op Facebook en vind ons leuk op Twitter. Of andersom. Kijk maar.

20 reacties op “Strafschop”