‘Een beetje van jezelf en een beetje van Maggi’. In het geval van de Opkikker vleesbouillon houdt dat in dat je zelf voor kokend water moet zorgen, en dat het beetje van Maggi een bruinachtig poedertje is.
Toegegeven, van het bruine poedertje in combinatie met het kokende water kikker je inderdaad behoorlijk op. En dat ligt meer aan het bruine poedertje dan aan het kokende water. Iedereen die wel eens een kopje kokend water heeft gedronken, kan dat beamen. Totaal geen opkikkerig gevoel.
Een prima product dus op het eerste oog, die vleesbouillon van Maggi.
Maar dan is de mok waaruit je drinkt bijna leeg en drijven er ineens ondefinieerbare stukjes rond in de opkikkerbouillon. Kleine stukjes spons, daar lijken ze nog het meest op. Waarschijnlijk heeft Maggi ze in het kokertje met poeder gestopt om op te eten, dus dat doe je dan maar. Ze smaken ook naar spons.
Na enig denkwerk besef je dat het geen spons is. De gedachte ‘waarom zou Maggi kleine stukjes spons in haar rundvleesbouillon stoppen’ ging daaraan vooraf. Het is een poging tot rundvlees, dringt door.
Maggi, er hoeft niet per se ‘vlees’ in de vleesbouillon. Alleen bouillon is ook prima.
Volg ons op Facebook en vind ons leuk op Twitter. Of andersom. Kijk maar.
