Revolutiepaarden en opstandkamelen

Gisteren keek ik naar Nieuwsuur, het actualiteitenprogramma waar Ferry Mingelen al een paar dagen niet meer op een schermpje uit de grond komt zetten vanwege de situatie in de Arabische wereld. Daar weet Ferry, ondanks z’n baard, niet veel van en dus mag hij rustig ondergronds blijven. In plaats daarvan praten correspondenten die in een tunnel staan of een T-mobile abonnement hebben ons bij. Ondertussen kijken we naar beelden van Al Bundy… Dat moet Al Jazeera zijn.

Op die beelden dus geen schoenenverkopers, maar woedende Egyptenaren. De ene groep terecht en oprecht boos, omdat ze eindelijk eens van die door het Westen gesteunde, bejaarde dictator af willen; de andere groep onterecht en vaak minder oprecht boos, omdat ze – al dan niet betaald – een bejaarde dictator in het zadel willen houden. En ook zichzelf in het zadel willen houden. Figuurlijk, want het vergaat velen van hen, dankzij een systeem van nepotisme en corruptie, goed onder het bewind van Mubarak. Maar ook letterlijk; een deel van de pro-Mubarak demonstranten verscheen gisteren te paard of te kameel op het Tahrirplein in Caïro.

Dieren gebruiken om een opstand de kop in te drukken, kom er maar eens op. Revolutiepaarden en opstandkamelen. Zelf hadden ze er niet om gevraagd, maar daar stonden ze dan, op een plein met duizenden hysterische en stenengooiende Egyptenaren om zich heen. In Nieuwsuur kon je ze, via de beelden van Al Jazeera, zien.

Eén revolutiepaard viel me op. Hij stond verweesd, omdat z’n berijder waarschijnlijk van hem af was gekukeld door een rondvliegende steen, wat om zich heen te koekeloeren. Je zag hem denken: zijn dit nou die types die mij eeuwen geleden hebben gedomesticeerd? De soort die zo slim was om mij bijvoorbeeld voor een ploeg te spannen? Ik geloof er niks van.

Tja, toch is het zo, paard. Maar juist die soort kan van het ene op het andere moment zelf weer veranderen in een wild beest dat het concept van beschaving helemaal vergeten lijkt te zijn. De mens heeft allerlei dieren gedomesticeerd, maar soms valt hij zelf nog even terug in het gedrag dat hij er bij al die diersoorten zo zorgvuldig heeft uitgefokt. Gaan ze stenen gooien naar elkaar.

Paarden en kamelen belanden uit zichzelf nooit op een plein met stenengooiers. Ruzie is ze vreemd. Laat ze maar lekker voor een ploeg uitlopen of een beetje door de woestijn hobbelen. Ze hebben ook niks met begrippen als macht en onderdrukking. Paarden en kamelen zijn, zonder hun berijders, hele lieve dieren die oprecht het beste met iedereen voor hebben. Misschien moet de nieuwe president van Egypte maar een kruising tussen een paard en een kameel worden. Zijn ze wel gewend daar in Egypte, belangrijke types met het lijf van één dier en het hoofd van weer een ander dier.

De digitale revolutie gaat met heel wat minder geweld gepaard (hehe); volg ons op Twitter!

Paard dat slachtoffer wordt van revolutie


Één reactie op “Revolutiepaarden en opstandkamelen”