Een voetballer kan op vele manieren reageren wanneer hij gewisseld wordt. Meestal lopen ze in een drafje naar de kant, waar ze tot diep in blessuretijd bezig zijn iedereen die het maar wil een handje te geven. Soms worden ze ook boos, zoals Robin van Persie op het WK. Volgens de liplezer die ik heb geraadpleegd, zei hij tegen Bert van Marwijk dat de aardappels waren aangebrand. Ik heb geloof ik een hele slechte liplezer geraadpleegd. Maar boos was van Persie wel, daar had je geen liplezer voor nodig.
Die boosheid, ik vind het schitterend om te zien. En logisch ook. Iemand houdt een bordje met jouw nummer omhoog en dan mag je naar de kant. Zonder enige uitleg. Vernederend is het. Wanneer het bedrijfsleven zulke methodes toe zou passen, dan had het Malieveld elke week vol gestaan met mensen die met een biertje in de hand, een petje op het hoofd en een zogenaamd ludiek spandoek boven het hoofd, staan te staken. Als je het zo bekijkt, dan gaan die voetballers er dus nog niet eens zo slecht mee om.
Dat geldt helemaal voor Rafael van der Vaart. Elke interland haalt Bert van Marwijk hem naar de kant, terwijl iemand die denkt dat de term ‘traptechniek’ slechts op karate van toepassing is, mag blijven staan. Tegen Finland was de maat vol. Rafael was boos, althans dat wilde hij ons en de bondscoach doen geloven.
Nog nooit heb ik iemand zo mooi boosheid zien acteren. Want dat was het, acteren. Als je een maand van tevoren al weet je dat gewisseld gaat worden, dan is het onmogelijk om nog oprecht boos te zijn bij het zien van je nummer in ledverlichting. Daarom had van der Vaart bij Cookie Voorn een dvd besteld waarop mensen stonden die boos werden na hun wissel. Handen naar het hoofd, sjokken, de coach niet aankijken…Rafael deed het allemaal. En zeer geloofwaardig. Pierre Bokma had het niet beter kunnen doen.
Iets zeggen met z’n hand voor z’n mond, dat deed Rafael ook nog. Zo konden betere liplezers dan degene die ik altijd raadpleeg, niet ontcijferen wat hij precies zei. Dat bewijst eens te meer dat hij niet echt boos was. Iemand die echt boos is, denkt er niet aan z’n hand voor z’n mond te doen. Eigenlijk is het voor een coach ook erger. Nooit zal Bert van Marwijk erachter komen wat van der Vaart precies zei. Dat kan wel iets veel ergers zijn geweest dan dat de aardappels aan waren gebrand.
Maar ach, Bert zal het sowieso een rotzorg zijn. Zo reageert Bert namelijk op alles. Al had Rafael van der Vaart een vat benzine over Bert heen gegoten en hem in de fik gezet, Bert blijft onbewogen. Zo is Bert, en dat is eigenlijk wel mooi ook. Geen gedoe. Na de wedstrijd hadden Rafael en Bert elkaar een hand gegeven en het was weer klaar. Ook voor van der Vaart. Hij had een mooi statement gemaakt, en had het er niet meer over.
Dat het ook anders kan, bewees Demy de Zeeuw deze week. Hij werd gewisseld tegen Real Madrid, liep het veld uit, gaf wat handjes en begon twee dagen later in de krant te zeuren. Hij was niet blij met de wissel. Onbegrijpelijk. Zelf was ik maar wat blij geweest als ik niet de volle negentig minuten deel hoefde uit te maken van het Amsterdamse gepruts tegen Real. Ok, het is even een vernedering om je aanvoerdersband aan uitgerekend André Ooijer te moeten geven, maar daarna kun je toch nog mooi een halfuurtje je collega’s uit gaan lachen.
Demy dacht er anders over en uitte dat in de krant. Typisch Demy de Zeeuw. Iets negatiefs zeggen tegen een journalist en dan de dag erna weer als eerste op de club zijn om het trainingspak van Martin Jol te strijken. Zulk gedrag is één van de redenen waarom Demy de Zeeuw altijd een subtopper zal blijven. Echte topspelers, zoals van Persie en van der Vaart, laten zich groots en meeslepend wisselen. Die hebben daar geen journalist voor nodig. Zo zie je maar dat je zelfs aan een wissel kan zien hoe goed iemand is.