Winterstop in voetballand. Het uitgelezen moment op de balans op te maken van een half seizoen eredivisievoetbal.
Dan kan ik het natuurlijk over PSV hebben, en hoe Mark van Bommel de afgelopen tijd iedere ochtend twee uur lang gelukzalig naar pagina 819 van teletekst heeft zitten kijken: godzijdank lukt het zonder hem ook niet.
Ik kan het hebben over Ola Toivonen. Een Viking met een föhn, die alles wat Viking is weg blaast, zodat hij meer lijkt op een irritant zangertje uit een of andere waardeloze boyband. Dat zijn geen fijne voetballers.
Ik kan het hebben over Louis van Gaal en Hans Kraaij junior, die voorafgaand en na een interland van het Nederlands elftal iedere keer weer het miniprogramma ‘Lachen om ongemakkelijke gesprekjes tussen een megalomane gek en een behaagzieke idioot‘ maken.
Ik kan het hebben over Gertjan Verbeek, die in zijn tijd bij AZ, gewapend met een waterpomptang, zijn kantoortje kortstondig veranderd schijnt te hebben in een aquarium toen de verwarming wat kuren had.
Ik kan het hebben over Ronald Waterreus, die zich weer een half voetbalseizoen wist door te mwoahhen op tv.
Maar het liefst wil ik even stilstaan bij een loopje. Niet dat van Arjen Robben. Dat is een raar loopje, maar de geschiedenis heeft inmiddels wel bewezen dat het een bijzonder effectief loopje is. Het gaat mij om het verzorgersloopje. Dat is er natuurlijk al heel lang, maar pas deze voetbaljaargang viel me op hoe lastig het lopen is, met een waterzak in je handen.
De pas van de verzorger kenmerkt zich door het beperkte buigen van de knieën tijdens het rennen. Je zou het plankrennen kunnen noemen, met de armen strak langs het lijf. Alles om geklots in de zak te voorkomen, maar toch zo snel mogelijk ter plaatse te zijn. Ergens is het ook topsport.
Denk de tweede seizoenshelft eens aan ze. Koop een spons. Ren zelf eens als Mister Bean richting een trein die op punt van vertrekken staat. Identificeer je in 2014 met een verzorger. Ze verdienen het.
Volg ons op Facebook en vind ons leuk op Twitter. Of andersom. Kijk maar.