Afgelopen week reed ik door het centrum van Emmen en zag ik overal hetzelfde aanplakbiljet voor een toneelstuk dat opgevoerd zou gaan worden in het Emmer Theater De Muzeval: Baantjer.
Ik reed nogal hard – je wilt Emmen toch zo snel mogelijk weer uit – maar het stond er echt, constateerde ik nadat ik voor de vijfde keer een man met een hoed op en een regenjas aan, omringd door z’n tegenspelers, aan een lantaarnpaal zag hangen.
Zodra ik Emmen uit was, ben ik op de eerste de beste parkeerplaats gestopt om het even te laten bezinken. Een toneelstuk met De Cock en Vledder erin, dat is niet niks.
Ik zocht voor de zekerheid nog even op mijn smartphone naar ‘Baantjer toneelstuk’ en jawel, de vijf aanplakbiljetten werden digitaal bevestigd door de hits na mijn zoekopdracht. Het stuk is net in première gegaan (oktober) en Peter Tuinman speelt De Cock. Een uitstekende keuze, vond ik meteen. Niemand kan zo mooi ‘Godverdomme’ zeggen als Peter Tuinman – hetgeen hij eerder al bewees als rechercheur in Unit 13.
Verder kon ik alleen maar aan al die arme theaterbezoekers denken. Anderhalf uur lang – of misschien nog wel langer – kijken naar heel veel mensen met een motief en zonder alibi is al zwaar genoeg, maar het zit er ook nog eens dik in dat je na het slotapplaus helemaal niet weet wie het nou heeft gedaan.
Dat kom je alleen te weten als je na afloop nog een drankje doet in de foyer. Op een zeker moment zal er een man met een hoed op naast je komen staan bij de bar. Hij bestelt een glas cognac; jij zegt iets over volkorenbrood tegen degene met wie je bent. ‘Godverdomme, dat is het’, zegt de man met de hoed. Er klinkt mysterieuze muziek en hij beent weg; jij erachteraan. Dan klinkt er mondharmonicamuziek. Het mysterie is opgelost. Het is die ene van wie je het niet dacht, waardoor je het juist wel weer dacht.
Eind goed, al goed. Wie het laatst lacht, lacht het best. De aanhouder wint. Zo’n soort zinnetje.
Volg ons op Facebook en vind ons leuk op Twitter. Of andersom. Kijk maar.