Glaasje prik

Dinsdagavond was, zoals de meneer naast haar dat zo mooi zei, Mevrouw Nora te gast in De Wereld Draait Door. Ze had de Gooi en Eemlander gelezen en op de voorpagina het Joodse meisje herkend dat zo stoïcijns de lens van haar beul inkeek. Een vriendinnetje van vroeger. De meneer naast haar was op zoek naar haar identiteit en mevrouw Nora wist die identiteit. Nu zaten ze samen bij De Wereld Draait Door. Zo gaat dat.

Mevrouw Nora had een geel glaasje prik voor haar neus staan. Het was op de een of andere manier een ontroerend glaasje prik – eerlijk gezegd weet ik niet eens of het prik was, maar ‘glaasje prik’ is zo’n fijne term.

Mevrouw Nora vertelde over het Joodse meisje en het glaasje prik stond er maar. Onaangeroerd. Mevrouw Nora had geen dorst. Het geel van het glaasje prik stak af tegen het harde zwart-wit van de foto met het Joodse meisje erop. Dat deed het  ‘m denk ik. Ik werd gehypnotiseerd door het glaasje prik. ‘Glaasje prik, glaasje prik, glaasje prik, glaasje prik’, hoorde ik terwijl de meneer naast Mevrouw Nora vertelde dat het Joodse meisje de oorlog had overleefd.

Ondertussen vroeg ik me af wat ik zou willen drinken, of in ieder geval voor m’n neus zou willen hebben staan, als ik bij Matthijs aan tafel zou zitten. Iets met een parasolletje, dacht ik. Het maakt niet uit wat. Karnemelk misschien.

Ik zag ook nog voor me hoe Mevrouw Nora voor de uitzending aan een iets te hip productietype had geantwoord dat ze graag een glaasje prik wilde drinken. ‘Een glaasje prik’, had Mevrouw Nora gezegd, toen het productietype met een nepglimlach van oor tot oor over haar heen gebogen stond en vroeg wat ze wilde drinken. Ja, zo was het gegaan.

M’n gedachten werden bruut verstoord door het DWDD-bumpertje plus een op het Binnenhof ronddolende Jakhals. Daarna was het glaasje prik weg. En Mevrouw Nora ook. Er zat nu een humeurmanager aan tafel. Hij dronk water.

Volg ons op Facebook en vind ons leuk op Twitter. Of andersom. Kijk maar.