Een tijdje geleden zat ik ‘s ochtends in de trein en raasde ik als maar verder, van station naar station. Ik keek naar buiten en zag de snelweg, waar je gewoon kunt voortrazen zonder van station naar station te gaan.
Op een zeker moment zag ik een paard op de snelweg staan. Daar bleek toch maar even dat het voortrazen van station naar station ook zo z’n nadelen had, want dat paard stond natuurlijk gewoon in de wei. Door het voortrazen hadden we zo’n snelheid dat ik het allemaal eventjes niet meer zo goed zag.
Wat later had ik het weer op een rijtje en zag ik een Dixi-toilet op diezelfde snelweg. Niet op vier wieltjes en met een dikke uitlaat eronder. Natuurlijk niet. De plastic poepdoos stond achterop een aanhanger, die weer achter een bestelbus hing. Maar ook dat zag er al behoorlijk grappig uit.
Zo’n lullige Dixi, stevig vastgemaakt met sjorbanden, helemaal in z’n eentje op een aanhanger. Ik hoop dat jullie begrijpen dat ik dat er op de vroege ochtend behoorlijk grappig vond uitzien. Er verscheen een glimlach op mijn mond.
Die bleef hangen, want er is ook nog het verhaal achter die Dixie op de snelweg. Ik ken het natuurlijk niet, maar wat zeker is: er is ’s ochtends een man, ik denk een Fred, opgestaan met een Dixie in z’n hoofd. Hij stond z’n ochtendurine te lozen in het eigen potje, krabde daarna misschien wat aan z’n zak, en dacht: ik moet zo, na het ontbijt, met m’n bestelbus een Dixi vervoeren.
Vloekend heeft hij het ding vast staan sjorren. Tenminste, ik vind het typisch iets wat je vloekend doet, een Dixi op een aanhanger zetten. Je bent toch gewoon met de uitwerpselen van dikke bouwvakkers of stinkende festivalgangers bezig. Onbewust speelt dat mee ’s ochtends vroeg.
Nou, daar ging Fred dan, in z’n bestelbus. Telkens als hij in z’n achteruitkijkspiegel keek, zag hij dat chemisch groene gevaarte achter ‘m opdoemen, tot hij op het adres was waar de mensen het ding er weer onder zouden gaan schijten. Godverdomme!
Misschien zat het ook wel heel anders, maar ik was de tijd dat we met haperende WiFi van het ene station naar het andere station voortraasde toch maar weer mooi doorgekomen. Met een glimlach op m’n gezicht nog wel. Dat was met de verzameling pastamaaltijden van mijn vrienden op Facebook nooit gelukt.
Volg ons op Facebook en vind ons leuk op Twitter. Of andersom. Kijk maar.