U heeft net een kalkoen gegeten. Of u heeft net de wereld aan kleine stukjes vlees op een grillplaat gegooid. U heeft de afgelopen twee dagen alleen maar uw kaken bewogen. Voor de rest zat u op uw luie reet. U heeft zitten bunkeren en zuipen. U denkt: potverdomme, die ‘kerstkilootjes’ moeten er weer af. U denkt: ik ga hardlopen. In de meeste gevallen wil ik u dat sterk afraden. Het ziet er niet uit.
Veel mensen lopen hard alsof ze een hele kalkoenboerderij op hun rug meetorsen. En dan vaak ook nog een kalkoenboerderij waarin aan de ene kant van de stal nul kalkoenen staan en aan de andere kant honderdduizend. Ze lopen hartstikke scheef. Wanneer ik zelf weer eens als een hinde door het park loop, ga ik weleens kort naast zo iemand lopen. ‘Heeft u een tia?’, vraag ik dan.
Anderen bewaren hun Quasimodo-imitatie voor een familiefeestje, maar hebben wel weer een heel gek maniertje tijdens het hardlopen. Je ziet van alles: mensen die hun benen recht proberen te houden tijdens het lopen, mensen die hun armen heen en weer zwaaien alsof ze met hun gezwaai alle energie voor de drie Noordelijke provincies zouden moeten opwekken, mensen die hun billen heel gek naar achteren houden. Er zijn zelfs mensen die het allemaal combineren en als een soort Phoebe uit Friends hun conditie op peil proberen te houden (zie filmpje onder).
En dan heb ik het nog niets eens over alle dikkerds in Nederland gehad. Die trekken soms ook een joggingpak aan. Kostelijk. Wie brengt ze aan het verstand dat het veel beter is de eerste dertig kilo eraf te wandelen in plaats van die vernederende poging tot hardlopen?
Wanneer je kortom gaat hardlopen en een beetje om je heen kijkt, kom je al snel tot de conclusie dat we in een land vol gekken wonen. En dat is natuurlijk ook zo.
Rennende Phoebe:
httpvh://www.youtube.com/watch?v=E_0Ta_DIWuU
Volg ons op Facebook en vind ons leuk op Twitter. Of andersom. Kijk maar.