Vroeger kon je mij wakker maken met een rauwe rode ui. Je hoefde ‘m maar tegen m’n hoofd aan te slingeren en ik werd wakker. Nu slaap ik met een helm op. Je kon me ook wakker maken vóór een rauwe rode ui. Ze lagen bij me in de fruitschaal, naast de huissleutels en alle andere rommel die je op den duur maar in de fruitschaal kiepert. Ik at ze op als appeltjes. Snoep verstandig, eet een ui. Maar ook die tijd is voorbij. Ik weet niet meer hoe ik dat toen deed.
De rauwe rode ui is namelijk een behoorlijk dominante ui. Snipper ‘m door een salade en de rode ui is overal. IJsbergsla, komkommer of tomaat, het doet er niet meer toe. Elke hap smaakt naar rode ui. Die kleine rode ui is daarmee een beetje het Volendam van de salade-ingrediënten. Volendam telt maar 22.000 inwoners, toch is het ook overal – vooral bij de TROS.
Maar wat er zich de uren na het eten van rauwe rode ui afspeelt in je mond, is pas echt pure horror – daar kan geen TROS-special met alle zingende Volendammers in de sneeuw tegenop. Het biedt wel perspectief voor een nieuwe superheld: Red Onion Man, overdag een filantroop of journalist, maar ’s avonds, na het eten van zijn salade, bestrijdt hij de misdaad met z’n adem. Duizenden boeven slaan op de vlucht als hij in z’n rode maillot de putlucht die uit z’n mond komt zetten, uitblaast.
Nee, ik zou nog liever een potje tongzoenen met Patricia Paay die op haar beurt vlak daarvoor in een zwembad vol knoflooksaus heeft zitten tongen met Patty Brard, dan dat ik nog rauwe rode ui eet.
Volg ons op Facebook en vind ons leuk op Twitter. Of andersom. Kijk maar.