Gedurende mijn indrukwekkende carrière als amateurvoetballer in de diverse reserveklassen van de KNVB maakte ik al veel mee. Ik werd expres aangereden door een speelgoedtractor in Zandeweer, een dorpje met zoveel ooms die elkaars neven zijn dat Urk er een baken van genetische diversiteit bij is.
Een wedstrijd tegen Oranje Nassau 9 uit de stad Groningen stond onder leiding van de slechtste scheidsrechter ooit, hetgeen ik hem toevoegde toen ik na de wedstrijd een slap handje kwam geven. Tijdens het schudden zei die slechtste scheidsrechter ooit dat hij mij de slechtste voetballer ooit vond.
Nee, het was echt niet altijd leuk en gezellig op de Groningse velden. Boze mannen met snorren hadden het maar al te vaak op je enkels en knieën gemunt. Soms woei het heel hard en stonden er geen bomen ter beschutting langs het veld. Een andere keer regende het weer zo hard dat de dieren in het weiland naast het veld zich al opstelden in rijen van twee voor het geval er een grote ark voorbij kwam varen.
Na dat soort wedstrijden wachtte er steevast een douche met een pisstraaltje in een schimmelhok ter grootte van een tuinschuurtje, waar vlak daarvoor een ander team vol rochelende mannen de modder onder hun voetbalschoenen had staan uitkloppen op de vloer met koude, gebarsten tegels.
En toch had ik geen enkele van die wedstrijden willen missen. Dat komt door twee woorden, iedere wedstrijd wel een paar keer naar het hoofd van de scheidsrechter geslingerd door een rechtsback of voorstopper die op zestig meter van het buitenspelgeval staat: ‘Hij niet!’
Volg ons op Facebook en vind ons leuk op Twitter. Of andersom. Kijk maar.