Dieren zijn leuk, lief, stom en/of eng. Alle reden om erover te schrijven dus. Vanaf heden iedere zaterdag een al dan niet op de waarheid berust verhaal waarin dieren de hoofdrol spelen. Deze keer over een wandelende tak waar het niet zo goed mee afliep.
In groep vijf van de basisschool was het in mijn dorp een tijdje ‘in’ om wandelende takken te houden. Ik begrijp dat nog steeds heel goed. De wandelende tak is een geinig diertje. Er zouden veel meer dieren moeten zijn die een of ander voorwerp zijn met pootjes eraan, bijvoorbeeld de wandelende kaasschaaf. Helaas is de natuur zover nog niet. Ach, een tak met pootjes is ook al heel wat.
Die tak met pootjes resideerde tijdens de periode dat het een rage was zo’n beestje in bezit te hebben in een lege jampot, waar ik een stukje vershoudfolie overheen deed, zodat de wandelende tak niet kon ontsnappen. Om de wandelende tak te kunnen laten ademen, prikte ik gaatjes in het folie. Ik voerde mijn wandelende tak bladeren, die ik bij de jampot instopte.
Iedereen in mijn klas had een wandelende tak in een jampot, die meestal in de vensterbank van het ouderlijk huis stond. Soms namen we ze mee naar school. Wandelende takken vergelijken. Weer thuis kon ik uren naar mijn wandelende tak staren
Dit ging allemaal heel leuk, tot ik op een dag bang werd voor mijn wandelende tak. Hij werd me veel te groot. De bladeren die ik hem voerde, leken over wondersappen te beschikken. Het beest kreeg kaken zo sterk als die van Jaws uit James Bond. In mijn hoofd dan. Na een paar nachtmerries over de uit de kluiten gewassen wandelende tak heb ik de jampot uit de vensterbank gepakt en in de tuin begraven, met de levende wandelende tak er nog in.
Nog steeds heb ik wel eens nachtmerries over een drie meter lange wandelende tak die een kleine twintig jaar geleden uit een jampot onder de grond is ontsnapt. Met z’n enorme poten tikt hij me dan op m’n schouders en vraagt hij: ‘Joh, was dat nou echt nodig?’
Volg ons op Facebook en vind ons leuk op Twitter. Of andersom. Kijk maar.