‘Waar is dat feestje? Hier is dat feestje!’

Pim Fortuyn deed het ook al. Maar dan precies andersom. Hij deed wat hij zei. Althans, hij beloofde dat hij ging doen wat hij zei. Of hij ook echt zou hebben gedaan wat hij zei, zullen we nooit weten. Daar stak Volkert van der Graaf een stokje voor. Een man die niets zei, maar wel wat deed. Kan ook nog. Hoe dan ook, het omgekeerde van doen wat je zegt, is zeggen wat je doet. Precies wat de mensen doen die het volgende zeggen tijdens een feestje: ‘Waar is dat feestje? Hier is dat feestje!’.

Waar is het ingewikkeld? In de eerste alinea van dit stukje is het ingewikkeld!’

Het kan eigenlijk ook wel een stuk eenvoudiger: ‘Waar is dat feestje? Hier is dat feestje!’ roepen = stom. Altijd, overal. Op begrafenissen, omdat het dan niet klopt en als ongepast ervaren zou kunnen worden. Maar ook op feestjes, want wie op een feestje niks beters te doen heeft dan in een kringetje staan en roepen dat het een feestje is…, tja, die zou eigenlijk nog het bijvoeglijke naamwoord ‘achterlijke’ tussen ‘dat’ en ‘feestje’ moeten zien te frommelen wanneer de tekst al hossend wordt gebezigd.

Een feestje dat bestaat uit roepen dat het een feestje is, is geen feestje! Het geroep is meer iets voor kleuterfeestjes, tussen het morsen van gebak en ranja door. Feestjes waar men een beetje klungelt met speelgoedautootjes, er eentje met een hoedje op vier kaarsjes uitblaast, een ander nog eens in zijn broek poept, en om het af te maken ze een paar keer met z’n allen roepen: ‘Waar is dat feestje? Hier is dat feestje!’

Kleuters kun je het niet kwalijk nemen. Ze weten niet beter.             

Volwassenen wel. Op ieder groepje waar-is-dat-feestje-roepers zou de NAVO daarom – nog voor het groepje kan melden dat het ‘hier’ is – een precisiebombardement uit moeten voeren, met zo’n grote bom waarop een Amerikaan met witte verf en heel veel testosteron in z’n lijf een welgemeend ‘Fuck you!’ heeft geschreven.

Zo. Dat was het. Ik moet nu naar de supermarkt, inkopen doen. Ik geef vanavond een feestje, vandaar.

PS. Als ik straks in de supermarkt toevallig een kleuter tegen het lijf loop, dan pak ik z’n speelgoedautootje af. Dat klinkt gemeen, maar ik schreeuw de volgende tekst richting hem, terwijl ik het speelgoedautootje hoog boven z’n hoofdje houd:‘Waar is dat speelgoedautootje? Hier is dat speelgoedautootje!’. Is toch hartstikke gezellig joh, met zo’n liedje erbij.

Volg ons op Facebook en vind ons leuk op Twitter. Of andersom. Kijk maar.