Het scheepsjournaal van kapitein Ortega, dat was interessante kost. Een wereld met allemaal kleine onderwaterwezens, niet veel groter dan de duim van de kapitein; daar wil je wel over lezen. In het begin klinkt het wat ongeloofwaardig, maar op den duur denk je toch: dat verhaal van kapitein Ortega, dat zou best eens waar kunnen zijn…
Helaas voor thuisblijvers belanden backpackers en andere avonturiers zelden in Snorkelland. Meestal gaan ze naar Peru, Australië, Thailand, India, enzovoort. Allemaal landen waarvan de inwoners veel groter zijn dan de duim van kapitein Ortega (al had hij volgens ingewijden een behoorlijk grote duim), en ze ook al geen leuk toetertje op hun voorhoofd hebben.
Toch schrijven de mensen die ernaartoe gaan sinds de intrede van het internet hele digitale scheepsjournalen vol over hun belevenissen ter plaatse. Op websites als waarbenjij.nu verschijnen lappen tekst waar een lijvig rapport van het ministerie van Economische Zaken omtrent de stagnerende ontwikkeling van de Brabantse textielindustrie bij in het niet valt.
En iedere backpacker schrijft ongeveer hetzelfde. Het is warm en ze hebben nog geen heimwee. Ze zitten in een internetcafeetje zonder airco. Ze gaan proberen het kort te houden.
Wat volgt is een ellenlang verhaal, vol overbodige details en zijstapjes, over een Peruaanse ruïne waar ooit nog eens een indiaan een drol in de vorm van een zonnetje heeft gelegd. Of een uitgebreid verslag van een duikpartij in Australië, met een dolfijn die mensen onder hun oksels kan kietelen met z’n snuit. Of een biografie over de Thai die voor twee dubbeltjes het halve land met je doorfietst op z’n riksja. Of een uitgebreide beschrijving van de gekke Indiër die met z’n luier aan de Ganges is ingedoken. Enzovoort.
Iedereen die het opschrijft, vindt het even bijzonder. Iedereen die het leest, heeft een déjà vu: zoiets heb ik toch al eerder gelezen? Jep. Iedere backpacker verdoet een paar uur van z’n kostbare tijd in dat interessante land met die gekke mensen om ons vanuit een zweterig internetcafeetje te vervelen met ‘unieke’ verhalen. Bij terugkeer moet de lezer van de ‘unieke’ verhalen ook nog de al even ‘unieke’ foto’s bekijken, voorzien van ‘uniek’ commentaar, dat dus eigenlijk al op schrift is gesteld in het digitale scheepsjournaal.
Mijn god, wat verlang ik naar iemand die een half jaar naar Oost-Groningen gaat om elke dag graankorrels te tellen, en er dan na een dag tellen helemaal niks over opschrijft. Misschien zijn die mensen er trouwens al wel. Maar dat zullen we dus gelukkig nooit te weten komen.
Volg ons op Facebook en vind ons leuk op Twitter. Of andersom. Kijk maar.