Omdat de redactieleden van onuitstaanbaar.nl allemaal linkse kerkkaffers zijn, die de hele dag naar gesubsidieerd toneel zitten te kijken en belastinggeld in een bodemloze put staan te scheppen terwijl ze met een allochtoon staan te knuffelen, hebben we iemand ingehuurd die elke een zondag een authentiek rechts geluid laat horen op dit zeer invloedrijke weblog. Zijn naam is Bim Wosboom en hij maakt korte metten met ‘the left church of Holland’.
Oerol, de naam alleen al. Tienduizenden moeilijke brillen, babyboomers en andere types die zichzelf ontzettend interessant vinden strijken neer op Terschelling om een wedstrijdje jezelf-feliciteren te houden. In de stromende regen en windkracht 8 naar sociaal-realistisch poppentheater kijken en vooral heel diepzinnig in het luchtledige staren.
Ik was dit jaar in een balorige bui en ging naar Oerol. Midden in een voorstelling waarin een halfnaakte vent met een vuvuzela op zijn hoofd de horlepiep danste, sprong ik op en riep zo hard ik kon: RAARRRRRRR! De aanwezige NRC-lezers dachten dat ik bij de show hoorde en snoven instemmend. Ik herhaalde des te harder: RAARRRRR! Daverend applaus. Een hallucinatie wellicht? Vervolgens pakte ik een pot pindakaas en smeerde dat over het toneel. Ik dacht dat ik nu wel de bloody limit had bereikt, maar de moeilijke brillen en babyboomers applaudisseerden nog harder.
Verdwaasd liep ik weg, beseffend dat niemand door had dat de keizer piemelnaakt was. Hier zat een publiek bij elkaar dat geen enkel besef had van kwaliteit, maar slechts in interessantdoenerij wilde zwelgen. Als Oerol van de kaart zou worden geveegd, dan hadden ze weer een plekje minder om interessant te doen. He bah, weer alleen maar naar Noorderzon, de Parade en het Holland Festival. Er werd op mijn schouder getikt.
‘Hallo, ik ben Robert-Jan en ik ben theatermaker’.
‘Eh, hallo, ik ben Bim en ik verdien mijn geld door kinderen op landmijnen te laten stappen’.
‘Je performance was geweldig. Ik wil je graag contracteren voor mijn versie van MacBeth, waarin MacBeth een joodse lesbische moslima met een hazelip is. Dat is voor de zingeving en om mensen te laten nadenken’.
Ik lachte hem in zijn gezicht uit, maar de hippe bril tegenover mij was bloedserieus.
‘Nee nee, hiermee laten we duidelijk zien hoe Wilders moslims uitsluit’.
Nu begon ik helemaal te schuddebuiken en ik piste bijna in mijn rode broek.
‘Juist nu!’, probeerde hij nog en sputterde nog wat na over spiegeltjes voorhouden en over zijn nieuwe plannen om Chopins Etude Revolutionaire door een stel trommelnegers te laten opvoeren tegen klimaatverandering, maar ik beende proestend weg. Een beetje bekomen in mijn Saab 9-5 zette hij me wonderwel aan het denken.
Daarom deze schreeuw tégen cultuur. Nou ja, in ieder geval datgene wat Oerol en Noorderzon publiek als cultuur beschouwd. Verkrachtingen van Shakespeare en Aristophanes, experimenteel toneel, moderne expressionistische dans, performance art – het heeft allemaal zo iets bedroevend gekunsteld (he he he) dat het eigenlijk alleen maar plaatsvervangende schaamte oproept. Ik stel daarom: de Nederlandse podiumkunst is verschrikkelijk, een exercitie van middelmatige fröbelaars die zichzelf door gelijkgestemde nitwits hebben laten overtuigen dat wat ze maken zo ontzettend veel zingeving bezit. Dit verzin ik niet, de kunstenmakers vinden dat hun werk zingeving geeft. Sure.
Nederland heeft geen hoogstaande podiumcultuur. Schilders, beeldhouwers, architecten; ja. Podiumkunstenaars? Nee. Voor echte cultuur, echt talent, moet de ware cultuurliefhebber (en niet de NRC lezende moeilijke bril en de Oerol ganger) toch algauw heel wat honderden euri neertellen in Milaan, Bayreuth, Londen of Wenen. Ja dan zie je wat, maar goed Italië heeft Verdi en Rossini, Duitsland Wagner en Bach, Engeland Shakespeare en Byron, Oostenrijk Mozart en Haider…eh Haydn. Nederland heeft Maria Goos. En Kluun. En Moke.
De Nederlandse podiumkunst is een orgie van droeve pseudo avant garde, van gemaaktheid, van neptalent dat door een zichzelf fêterende culturele bovenlaag in staat wordt gesteld een beetje in de rondte te knutselen. Zingeving? You can kiss my white cracker ass. Omdat Nederland geen rijk cultureel verleden van Goethes, Donizetti’s of Molieres bezit, is datgene dat daarom voor cultuur door moet gaan vooral een wanstaltige pose. Het zijn verdwaasde uitvreters die elkaar de bal toespelen en elkaar een veer in het Oerol duwen.
Fuck ‘m. Tijd voor wat ongesubsidieerde Noorse deathmetal.