De weekendjes weg-uitzending, ieder jaar mijn favoriete uitzending in de Boer zoekt vrouw cyclus. Stuur vijf boeren naar een land waar men niet om half zes de warme prak op tafel zet en je zit geramd. Lachen, gieren, brullen en een beetje kromme tenen, zo ziet zo’n uurtje eruit. Dit seizoen met name vanwege Annemarie en Adriaan. De andere boeren deden redelijk normaal. Maar goed, vergeleken bij Annemarie en Adriaan is zelfs mijn goudvis een kosmopoliet.
Over Annemarie en Adriaan op Cyprus, dat gekke eiland met al die vreemde gebouwen, rare eten en dat onduidelijke stuk water eromheen, later meer. Eerst is het tijd voor romantiek. Bij bijna alle andere boeren hing plots de liefde in de lucht. Waar Frank en Anita vorige week nog ongemakkelijk aan een keukentafeltje zaten, zagen we hen nu halfnaakt champagne drinken in bed. De skiles van Frank was zo mogelijk nog romantischer; Anita stuntelde zich keer op keer in een pose waarin ze uiteindelijk met haar benen wijd in de sneeuw lag.
Richard ontpopte zich ondertussen tot de grootste romanticus. Hij zoop vier flessen wijn leeg en maakte toen van zijn hart geen moordkuil. De ene na de andere liefkozing (‘je bent mooier dan een kameel’) verliet mompelend zijn lippen. Annemieke viel er als een blok voor. Dat Richard z’n arm nog gekker dan normaal als een zelfstandige levensvorm aan z’n lichaam hing tijdens het eten van een kom snert, maakte haar zelfs niet meer uit. Echte liefde.
Dat lijkt ook in het spel te zijn bij Gijsbert. Hij wordt er zelfs een beetje door verblind, vermoed ik. Zijn leven met Femke wordt namelijk een hel. Dat bleek toen die bemoeial wandelend door het Noorse Bergen begon te zeuren over het gebrek aan handschoenen rond Gijsbert z’n handen. Op het moment dat ze dat zei, liep ze op een klein muurtje, met daarnaast een afgrond. Gijsbert gaat nog spijt krijgen dat hij haar toen niet een zetje in de verkeerde richting gaf. Misschien had hij dat later die dag al wel, toen Femke hem met een schooljuftoontje vroeg of hij eigenlijk wel wist hoe hij met bestek om moest gaan, en hem even later streng maande zijn net bestelde worst op te eten.
Echte liefde, Ksenia meldde dat ze dat soort gevoelens nog niet had voor Marcel. ‘Ja, dat kan’, zei Marcel. Hij dacht wat anders. Hij dacht: heb ik al in m’n onderbroek gestaan, en nu hier net in Praag, zat ik met haar in een ton. Ik heb potjandorie zelfs een seconde nadat ze zei dat ze ging slapen, gezegd dat ze er zo mooi uitzag als ze sliep; wat moet ik nog meer doen?! Waarom wordt die Poolse heks maar niet verliefd op me, zodat we kindertjes kunnen maken…
Zo. Nu zijn we eindelijk bij Annemarie en Adriaan op Cyprus. Liefdesperikelen zijn mooi, maar er kan uiteindelijk toch niks op tegen twee lompe boeren op een eiland met een goede mediterrane keuken en een rijke cultuur. Of, als je Adriaan mag geloven, een eiland waar je gedoemd bent van de honger om te komen terwijl je naar een hoopje stenen staat te kijken. Maar het was wel mooi weer geweest.
Zoiets zei Adriaan nog tegen de camera. Als ik het goed verstaan heb tenminste. Want Adriaan brabbelt in een nauwelijks verstaanbaar taaltje. Ik verdenk hem er zelfs van dat hij stiekem al tien afleveringen lang in een zeldzaam Cypriotisch dialect heel erudiet de wereldproblematiek met ons bespreekt.
Probleem is dat dit dialect in het Nederlands klinkt als mopperend gebrabbel waarin alleen koeien en hooi een beetje leuk zijn. Laat Adriaan de rondleidingen verzorgen in het Louvre en je hoort nooit meer wat van die Mona Lisa. Is gewoon een gek vrouwtje dat een beetje lacht. Piramides zijn driehoeken gebouwen die beter vierkant hadden kunnen zijn. Is efficiënter.
Toch is het leuk om naar te kijken, zo’n vent die alles wat mooi is kapot maakt door het met een koe te vergelijken. Of gewoon door te zeggen wat het is. Een ruïne is een hoop stenen. Ja, Adriaan, en jij bent van de pot gerukt. Dat bleek vooral in een scene die alles in zich had om romantisch te worden. Een zonsondergang, een kabbelende zee; aan alle clichés was voldaan. Zelfs Annemarie begon voor het eerst in haar leven niet over een stuk kaas te praten. Ze vroeg aan Adriaan of hij het ook een beetje gezellig vond. Voor Annemarie is dat een soort liefdesverklaring.
Adriaan besloot hierop hard to get te gaan spelen. Gek, want Engels sprak hij eigenlijk niet, zo hadden we eerder die uitzending gezien. Hij keek haar, met zonnebril op, aan als een acteur uit een hele slechte maffiafilm en zweeg. Toen Annemarie nog een toenaderingspoging deed, mompelde hij wat. Misschien in het zeldzame Cypriotische dialect wel iets heel liefs, maar in het Nederlands klonk het als ‘mwoah’. Ik denk dat Annemarie er vrede mee heeft. Met elkaar praten is ook maar overschat; zolang er maar kaas gemaakt wordt. Volgende week zien we of Adriaan dat inmiddels doet bij Annemarie op de boerderij.
Ακολουθήστε μας στο Twitter. In een zeldzaam Cypriotisch dialect staat daar: Volg ons op Twitter!
Lees hier eerdere analyses van Boer zoekt vrouw: Het Grote Zwijgen, Schoonouders en de stem van Marcel, Hoe Annemarie een hulpje kiest, Emoties tussen de geiten, Het bedrog, Kaas en de tractorconfessions van gekke Marcel, Eten en de onderbroek, De wc, het petje en de …hhhjaa van Johannes, Het gedicht en Boer zoekt vrouw kijken met je moeder