Yellowstone Park

Tijdens een verloren uurtje, waarvan er op het moment iets te veel blijken te zijn, liep ik tegen een documentaire aan over het Yellowstone Park. Een fijn park, dat staat niet ter discussie. Het is niet voor niets dat prominente beren als Yogi en Boo Boo er een fijn thuis hebben gevonden. Ranger Smith houdt een oogje in het zeil. De Amerikanen rijden dwars door bomen. Kortom, life as it should be.

Yogi Bear is beslist geen lul en dat is van oudsher een goede reden hem te mogen. Ik mag hem dan ook graag. En omdat ik niet graag stiefkinderen maak; ook Boo Boo is een toffe beer. Tot kort geleden waren dit met afstand mijn lievelingsbewoners van het Yellowstone Park. Tot voor kort inderdaad.

Er blijkt zich namelijk een wonderlijk schapenras op te houden in het zelfde park. Het ‘Bighorn Sheep’. Vrij vertaald; Groothoorn Schaap. Deze dieren hebben allerlei kenmerken waarvan het ene kenmerk nog kenmerkender is dan het andere kenmerk. Bijzonder kenmerkend aan deze schapen zijn de grote hoorns.

Het Groothoorn Schaap is een bedreigde diersoort. Ik stel me voor dat hier in de toekomst meer over te lezen valt op dit meer dan wetenschappelijk relevante weblog. Ooit liepen ze met zijn miljoenen rond. Nu niet meer. Hetzelfde geld een beetje voor de Indianen. Ook de redenen voor het welhaast uitsterven van beide soorten lijken sterk op elkaar. De blanke man. Ene Christus Colombo, een onderzoekende Messias heeft hier iets mee te maken. De Duitsers vermoedelijk ook.

Hoe dan ook. Het groothoorn schaap had met gemak een andere naam kunnen hebben. Naast grote hoorns heeft deze meer dan aardige diersoort ook grote ballen. Ze hadden met gemak ‘Bigball Sheep’ kunnen heten. Dit geldt in het bijzonder voor de mannelijke variant van deze hoefachtige.

Het aardige van deze schapen is het feit dat ze zich ook meer dan bewust zijn van deze fysieke kenmerken. De hoorns zijn, zoals zo vaak bij gehoornde dieren:

a)      een pronkstuk

b)     een wapen

Dit is geen quiz, beide stellingen zijn waar.

Met hun behoornde koppen kletsen ze lekker op elkaar, hetgeen heel wat hoornstof doet opwaaien. De winnaar krijgt het vrouwtje. Puur biologie tot dusver.

Wat in het bijzonder mijn interesse wekte is de rol die eerdergenoemde ballen spelen in het gevecht. Alvorens de koppen bij elkaar te steken trappen deze gekke beesten elkaar namelijk in de noemenswaardige zak. Gewoon even elkaar lekker met de hoef in de zak rossen. Niets meer maar ook zeker niets minder. Pas dan als een der schapen hier ontvankelijk voor is vindt er daadwerkelijk een strijd ‘om het meisje’ plaats.

Hier houdt biologie op wat mij betreft, dit is nooit vertoond gedag bij dieren. Ga maar na, ooit een krokodil een andere krokodil in de weke delen zien trappen? Of papegaaien? Of Zeekoeien? Ik ook niet. Ik zou hier nog maar zo een paar miljoen voorbeelden kunnen geven van dieren die elkaar niét in de zak trappen. Dat laat ik gemakshalve achterwege. U kunt me op mijn woord geloven.

Hiermee is echter wel, en dat spijt me in het bijzonder voor Yogi en Boo Boo het, ‘Bigball Sheep’ met stip mijn lievelingsinwoner van Yellowstone geworden. Maar Yogi en Boo Boo, niet getreurd, de koppositie ligt voor het grijpen. Gewoon even elkaar vol in de zak trappen.

10 reacties op “Yellowstone Park”