Handen schudden

We doen het al eeuwen. Bij binnenkomst en afscheid nemen elkaar de hand schudden. Je armen lijken er ook haast voor gemaakt. Lange dingen die maar wat onhandig naast je lichaam slingeren. Daar moet je wat mee doen wanneer er iemand tegenover je staat. En toevallig heeft degene tegenover je ook bijna altijd twee van die exemplaren naast zich hangen. Dat wordt dus schudden. 

Eigenlijk is het gek, dat schudden. Dat je elkaars hand vastpakt om te kijken of dat een beetje mooi past, snap ik nog. Maar om daarna als een stel wildemannen de handen heen en weer te gaan bewegen, heb ik nooit begrepen. Dat schudden gebeurt op allerlei verschillende manieren, waarvan de meeste onuitstaanbaar zijn.

Je hebt bijvoorbeeld mensen die gelijk zwaar geschud inzetten. Deze types zien het handen schudden als een soort krachtmeting. De hand van het slachtoffer wordt in een ijzeren greep gehouden en dan begint de schudder maar eens even. Alsof er een pak vruchtensap tegenover hem staat. Zo heftig wordt de hand van het slachtoffer heen en weer geschud. Vaak voegt hij het schudslachtoffer ook nog iets toe als: ‘Wat een slap handje, je bent toch niet van suiker?’. Een gekke vraag overigens, voor iemand die denkt dat er een pak vruchtensap tegenover hem staat.

Deze handenschudders zijn al vrij irritant, maar je hebt een groep die nog veel irritanter is: de praatschudders. Zij schudden hun hand, en daarmee gelijk de jouwe, in het ritme van hun spraak. Onuitstaanbaar. Want ze houden het nooit bij een simpel ‘Hallo, ik ben Ed’. Hele betogen schudden ze uit hun mouw, waarbij jouw hand als een soort natuurlijke decibelmeter door de lucht wordt geslingerd.

Wat dat betreft was het voor de nazi’s maar goed dat Adolf Hitler over een alternatieve groet beschikte. Anders had hij gedurende z’n vele woedeaanvallen de halve Duitse legertop tegen het plafond aan geschud.

Het mooist is het echter wanneer twee praatschudders met elkaar aan de babbel raken. Vooral het punt waarop de geschuddene schudder wordt. Op het ene moment ondergaat hij zwijgend zijn lot, maar dan slaat hij toe. Een kleine opening in het betoog van de ander en de rollen zijn omgedraaid. Plots staat hij er zelf lustig op los te babbelen…en te schudden. Dit tafereel herhaalt zich nog enkele malen tot het moment dat er een schaal met bitterballen voorbijkomt. Die zijn er altijd op plekken waar praatschudders elkaar ontmoeten.

Na een bitterballetje met mosterd gaan ze snel op zoek naar een nieuw slachtoffer dat ze al schuddend de les kunnen lezen. Met het vet van de bitterbal en de mosterd nog aan hun handen uiteraard.

7 reacties op “Handen schudden”