Er is de laatste tijd veel te doen om de ijsbeer. Hij zou in zijn voortbestaan worden bedreigd door de opwarming van de aarde. Het poolijs smelt waar-ie bijstaat en meneer weigert heel koppig te evolueren in een echt zeedier. De mensen moeten het maar weer oplossen voor hem. Reden genoeg voor mij om deze witte gigant eens onder de loep te nemen tijdens de wekelijks terugkerende rubriek over bedreigde diersoorten op onuitstaanbaar.nl.
Het eerste wat opvalt is dat die witte gigant eigenlijk gewoon zwart is. Onder die witte haren van hem zit een zwarte huid verstopt. Dat is best raar. Stel je maar eens Humberto Tan voor met het kapsel van Gerard Cox. Wacht even, ik zal u helpen……….
Raar toch? Wanneer de ijsbeer ook de eigenschappen van beide heren bezit hoop ik trouwens dat ze vandaag nog allemaal ter plekke dood neervallen. Desnoods ga ik zelf met een gasbrandertje de hele poolcirkel langs om het ijs te smelten. Maakt me niks uit.
Vooralsnog ga ik daar niet vanuit; ik blijf dan ook liever uit de buurt van ijsberen. Wanneer er niks anders te eten is jaagt hij als enige dier ter wereld namelijk bewust op mensen en dan deinst-ie denk ik niet terug voor een gasbrandertje. Normaal eet hij trouwens vooral zeehondensoorten. De ringelrob, de zadelrob, de klapmuts….niks is hem te gek; als het maar een balletje met z’n neus hoog kan houden dan vreet de ijsbeer het wel op. Of de muskusos dat ook kan is niet bekend, maar ook dit wonderlijke dier behoort tot zijn dieet.
Je zal het maar op moeten eten. De ijsbeer draait zijn hand er niet voor om. Eens per vier jaar houden ze zelfs een wedstrijdje wie zoveel mogelijk muskusossen op kan eten. De ijsbeer is zeer competitief ingesteld. Zo houden ze ook eens in de vier jaar nog een wedstrijdje wie het langst onder water kan blijven en het hardst kan zwemmen. De records staan op 72 seconden en 4 kilometer per uur. Erg veel aanleg voor watersporten heeft de ijsbeer niet. Het wedstrijdje zo lang mogelijk onder water blijven helpt bovendien niet echt om de soort in stand te houden.
Tijdens deze moderne driekamp (lang onder water blijven, zo hard mogelijk zwemmen en muskusossen eten dus) komen de ijsberen één keer per vier jaar samen op een steeds wisselende ijsberg, maar voor de rest is-ie een loner. Een einzelgänger zo u wilt. Zo is hij ook op de noordpool terechtgekomen. Hij was het zat bij de andere beren in Noord-Amerika. Een beetje gezellig broodjes smeren en met je stropdas een boswachter het leven zuur maken, dat is niks voor de ijsbeer.
Nee, laat de ijsbeer maar lekker in z’n eentje over de noordpool struinen en nadenken over de grote vragen des levens. Of over muskusossen, dat kan natuurlijk ook. En dat smeltende ijs….., ach dan loopt-ie wel gewoon wat vaker heen en weer. Daar zijn het tenslotte ijsberen voor.
Blijf op de hoogte en volg ons op Twitter
