Vroeger geloofde iedereen, in dezelfde God ook nog eens. Althans, in de voor ons bekende wereld. Er was weliswaar verzuiling maar dat was slechts een goed excuus om de cocksen op hun scheve bek te slaan. God was god en we vreesden hem. Of er nu een man in een Sinterklaasjurk met een wc-borstel voor de menigte zijn woordenbrij uitstortte of het was een man in een zakelijk zwarte jurk, het donderde allemaal niets. Vreemd wel eigenlijk dat het homofobe christendom haar belangrijkste mensen in een jurkje placht te hijsen.
Plots doken er nieuwe culturen op in ons land. Zij hadden zo af en toe hun eigen goden meegebracht. Dit kwam de overzichtelijk van geloven niet ten goede. Dan had je ineens ook steeds meer mensen die hun handen helemaal van God aftrokken. God bestond voor hen niet. Secularisatie noemen we dit, of, bij de katholieken, speculaasje. Tot zover geen probleem.
Het is vandaag de dag niet meer hip om christen te zijn. Wat wel hip is, is in ‘iets’ geloven. “Wat precies weet ik niet maar ik geloof wel dat er “iets” is. Er moet meer zijn maar ik weet niet precies wat”. Dit achterlijke geloof in iets leidt ertoe dat we nu in plaats van een handvol goden, miljoenen goden hebben. Want van al die “iets-vrezenden” zijn er natuurlijk geen twee die in hetzelfde “iets” geloven. Of het moet in Robin van Persie zijn.
Graag wil ik een punt maken tegenover deze miljoenen gelovigen. Het is gevaarlijk, ik weet het. Op het risico af dat ik als een soort Salman Rushdie wordt opgejaagd. Hele volksstammen gelovigen jaag ik tegen met in het harnas. Het interesseert me niks, het heeft lang genoeg geduurd.
Komt ie….. ietsverdomme!!